Het is zondagmorgen 12.30 uur, zondagmiddag dus eigenlijk. Ik nuttig mijn dagelijkse ontbijt, er begint ritme in deze blogs te komen (zie gastplog#1 en #2). De mate ontbreekt nooit. Vandaag eet ik geen yoghurt, want die is op. Wel heb ik medialunas met frambozenjam, niet zozeer omdat het zondag is – alhoewel een en ander op de foto zeer zondags aandoet – maar omdat ik mij voorneem “goed” te ontbijten. Ik ga zo namelijk op tour, samen met vier andere personen, per taxi. En ik ben de gids.Vooruit, ik herhaal het raam. De lucht is grijs, het belooft niet de stralend zonnige zondagmiddag te worden die ik nodig heb voor een reeks mooie foto’s voor deze derde blog. De moed zakt mij in de schoenen. Ik neem mij desalniettemin voor het aanleggen van een fotoverzameling gewoon voort te zetten. Later kan ik altijd nog besluiten om een en ander níet te publiceren.Mijn gidstenue vind ik vooralsnog het fotograferen waard. Ik realiseer me namelijk dat ik (a) niet vaak mijn haar los heb, (b) vrij vaak veel tot zeer veel make-up op heb en (c) bijna altijd gekleed ben in repetitiekleding, als ik tenminste geen dansjurk aan heb. In dat opzicht is het vandaag dus een bijzondere dag. De kamer waarin ik sta is overigens niet mijn slaapkamer met binnenraam (zie gastplog #2); die is achter deze met kranten en spiegel beplakte wand. Deze ruimte gebruik ik als danszaal(tje). Let ook op de poster die ons optreden in de prestigieuze Milonga La Baldosa aankondigt, op vrijdag 24 mei 2019. In Buenos Aires heet ik Guillermina (de Spaanse vertaling van Willemijn), zo is het ook.Ik ga op weg. De eerst metro arriveert snel, de tweede laat op zich wachten. Aan de overkant maakt een jongen aanstalten om gitaar te spelen. Metroartiesten zijn in Buenos Aires eerder regel dan uitzondering. Ze presenteren zich op de perrons, of, wat persoonlijk niet mijn voorkeur heeft vanwege het onvermijdelijke karakter ervan, in de wagons. Ze hebben eigenlijk altijd een versterker bij zich, vaak in een handzame trolley – zoals ook deze gitarist – zodat álle reizigers het goed kunnen horen, ook de in diepe gedachten verzonken. Stiltecoupés, vergeet het maar. De kwaliteit van de artistieke uitingen loopt zeer uiteen, de instrumenten trouwens ook. Laatst reed iemand een harp de metro in. Soms wordt er alleen gezongen, ook weleens vals. Altijd vragen ze om geld. Voordat de jongen op het perron ook maar een noot heeft kunnen voortbrengen, leidt de metro me alweer verder.Met frisse energie begin ik aan de tour. Ik heb de deelnemers – vier Belgen, twee bevriende koppels die al voor de derde keer samen op intercontinentale reis zijn, zo vertellen ze me trots bij aanvang – opgepikt bij Hotel Tanguero; die naam is aan mij wel besteed. Pas op de even beroemde als luisterrijke begraafplaats Recoleta neem ik een foto. Toen hadden we echter Plaza San Martin al doorkruist en had ik bovendien uitgebreid over mijn tangoleven gesproken. Uitzonderlijk (en bijzonder fotowaardig) is dat ik op Plaza San Martin, het startpunt van vele van de tours die we bij het bureau “Ontdek Buenos Aires” aanbieden, maarliefst drie collegagidsen tegenkom, die bovendien alle drie bezig zijn met een eigen tour. Er moet gezegd worden dat de tours meestal op de fiets worden gedaan. Dat verklaart waarom Job behalve een handjevol mensen voor zich bovendien een hele reeks fietsen naast zich heeft staan. Job integreert mijn aankomst meteen in zijn verhaal en stelt mij nonchalant voor aan zijn mensen als “ónze Willemijn!… doctor in de letteren en tangodanseres”. Ik overweeg te wuiven, maar knik uiteindelijk bevestigend en wens ze veel plezier toe. Regelmatig organiseert Job tangodiners op zijn dakterras. Hij speelt dan verbluffend de rol van gastheer en zijn man Pedro verzorgt elke keer weer een fantastisch diner. Samen met Carli geef ik dan een introducerende tangoles aan de plus minus dertig aanwezigen gevolgd door een blits optreden later op de avond. Ik bedenk me dat ik hem moet vragen wat de plannen zijn voor dit seizoen. Binnen afzienbare tijd zullen de temperaturen dit soort buitenevenementen immers weer mogelijk maken. Behalve Job blijkt ook Sander present om een fietstour te starten. En dan zie ik opeens Janneke het plein op fietsen, samen met haar volgelingen. Zij sluit haar tour net af en zwaait vrolijk. Een uitgelezen blogmoment natuurlijk, maar de foto’s ontbreken. In plaats daarvan heb ik dit plaatje van het kerkhof, met vlak achter de marmeren tombes de huizen van de levenden (of beter: stervelingen). Mijn toeristen willen graag naar Evita.Rond 16.30 uur komen we aan bij Caminito, in de wijk La Boca. Dan heb ik ze inmiddels behalve Plaza San Martin en de begraafplaats, tevens de wijk Puerto Madero laten zien en hebben we bovendien het voetbalstadion van Boca Juniors bekeken en besproken. Op dinsdag [dat was op 22 oktober, red.], zo weet onze vaste chauffeur Ruben te vertellen, zal daar een beslissende wedstrijd worden gespeeld tussen Boca Juniors en River Plate, dé grote aartsrivalen van het Argentijnse voetbaluniversum. Hijzelf is ‘van River’ vertrouwt hij me toe. Kijk, dit is dus een ding. Carli is bijvoorbeeld ‘van Boca’. [De wedstrijd werd met 1-0 gewonnen door Boca, maar dat was niet genoeg voor kwalificatie, zo zag Carli met lede ogen aan, aangezien River hun thuiswedstrijd met 2-0 won van Boca, red.] Het is me al jaren geleden duidelijk geworden dat het voetbal hier in Buenos Aires nogal “diep” gaat. Ik houd me op de vlakte. De vlag (geel/blauw, de kleuren van Boca Juniors) op Caminito hangt er overigens wat grauw bij op een dag als vandaag. Het is ook niet zo druk als anders op deze toeristische trekpleister die eigenlijk maar uit één huizenblok bestaat (oftewel 100×100 meter). Er wordt gezegd dat op deze plek de tango is ontstaan. Dat verklaart waarom er in zo’n zeven restaurants op rij de gehele dag tango wordt gedanst. Ikzelf heb dit werk ook gedaan, op zondagen, de enige dag dat ik niet op Florida sta. Je danst van 11 tot 18 uur zonder pauze en je scharrelt je inkomsten bijelkaar door met de hoed rond te gaan langs (meestal) welwillende publiek. Op een dag als vandaag is dat wat problematisch (er is niemand). Met mooi weer en (dus) volle terrassen plus wat ‘hoedstrategieën’ wordt je dansend rijk, nu ja, bij wijze van spreken dan. Het meeste geld verdiende ik eerlijk gezegd met het maken van (tango)foto’s. Vrijwel alle (mannelijke) toeristen willen graag met me op de foto. Dat is natuurlijk niet gratis (duh). Anderhalf jaar geleden ben ik met dit baantje gestopt, gesloopt als ik altijd was na een dag Caminito (wel met de zakken gevuld, dat wel). Bovendien is de plek zó toeristisch dat het me op den duur tegen ging staan. Tegenwoordig probeer ik op zondagen vooral te rusten, en wat orde aan te brengen in mijn appartement (dat op zondagen standaard officieel in chaos verkeert na een overvolle dansweek) en doe ik alleen ‘s avonds een training met Veronica Salmeron. Vandaag is daarvan geen sprake (niet van orde, niet van les) want vandaag ben ik gids. Behalve de tangorestaurants vindt men in Caminito verder een indrukwekkend aantal souvenirshops waar men allerhande tangosnuisterijen en voetbalgadgets kan kopen. De vier Belgen vinden het allemaal geweldig en nemen naar hartelust foto’s. Zij wel.Rond 19.00 uur ‘s avonds ben ik weer thuis. Om 18.00 uur heb ik de mensen afgezet bij hun hotel. Het is een intensieve tour gebleken (ik ben kapot). Normaal drinken we altijd iets in La Boca, zodat de toeristen (en de gids) even kunnen bijkomen. Maar de Belgen zijn zo enthousiast over alles dat ze liever willen ‘doorpakken’ dan tijd te verliezen aan zoiets saais als een consumptie. Ik beschouw dit maar als een compliment, maar merk dat ik zelf eigenlijk wel aan een korte pauze toe ben. Hoe dan ook. Na Caminito gaan we nog naar Parque Lezama (hier zou de stad zijn gesticht in 1536), bezoeken we mijn favoriete wijk San Telmo om vervolgens af te sluiten op het centrale Plaza de Mayo. De highlights die we hebben bezocht stonden natuurlijk van tevoren vast maar ik praat vrij veel en zeker wanneer men vragen begint te stellen – en dit was vandaag zeker het geval – ga ik helemaal los. Dat moet ik toch minder doen, neem ik me peinzend voor terwijl ik mate drink en daarbij een met Dulce de Leche gevulde vanillemuffin eet. Dat is in Buenos Aires heel normaal op dit tijdstip, mate of koffie met een zoete versnapering aan het einde van de middag (merienda). De borrel met hap komt pas later. Die dulce de leche is hier overigens óók heel normaal: deze mierzoete substantie doet nog het meeste denken aan gesmolten toffee en vergezelt eigenlijk de gehele Argentijnse patisserie. Ondertussen maak ik de agenda van Florida voor de gehele komende week. Elke dag presenteren we ons met drie dansparen en op zondag whatsapp ik de dansers bijeen. Dat is niet altijd even eenvoudig, aangezien niet iedereen meteen reageert en men niet altijd beschikbaar is wanneer ik dat nodig vind. Want uiteraard probeer ik voor elke dag van de week het beste team samen te stellen zodat niet alleen een kwalitatief hoogwaardige show wordt gedanst, maar er ook aan bepaalde esthetische eisen wordt voldaan en bovendien in financieel opzicht wordt gepresteerd. Ook op Florida (net als in Caminito) wordt een groot deel van de inkomsten gegenereerd met het maken van foto’s met de toeristen. Dat betekent dat de dansers niet alleen goed moeten dansen (uiteraard het belangrijkste) maar ook overtuigend moeten verkopen, poseren, acteren en charmeren. Een artiest moet van alle markten thuis zijn en zeker in een show als die van ons – waarbij de interactie met het publiek essentieel is – is “alleen” dansen niet genoeg.Ook doe ik – zoals meestal op zondag – de was. Dit is een een heel gedoe, want de wasmachine in het appartement heeft (a) geen warm water en (b) geen centrifuge. Dat betekent dus dat ik de (koude) was met de hand moet uitwringen. Ik vind het eerlijk gezegd nogal laat voor dit soort arbeidsintensieve bezigheden, maar morgen heb ik geen tijd, en later in de week eigenlijk ook niet. Ik hang de druipende was aan de lijn op het collectieve dakterras. Het is allang donker – vandaar dat het lijkt alsof ik enkel zwarte kleding heb. Dit droogt vannacht zeker niet. Ik vertrouw er maar op dat morgen de zon weer schijnt. En dan hangt de was in ieder geval alvast, zo is het ook.En nu ik dan toch bezig ben met huishoudelijke activiteiten, besluit ik eindelijk eens de prominente paarsrode vlek op mijn recentelijk aangeschafte fauteuil te behandelen. Ik vond deze zetel in el Mercado de las Pulgas, een vrij chique (en veel te dure) vlooienmarkt in het noorden van de stad. Terwijl ik verwoed probeer de stoel in zijn oorspronkelijke kleuren terug te brengen, vraag ik me af wat er – in godsnaam – mee gebeurd is. Misschien is het wel bloed. Een crime passionel. Of anderszins. Ik heb duidelijk teveel Netflix gekeken. De vlek blijkt onvermurwbaar, alhoewel het water langzaam donkerder kleurt.Vandaag beperk ik mijn diner tot empanadas, de Argentijnse lekkernij bij uitstek (een Argentijn zou nu zeggen: ponele, zie gastplog#2), in verschillende smaken verkrijgbaar. Die van mij vanavond zijn met kip. Ik maak er een salade bij. De avocado is klein ditmaal. Gelukkig is er wijn.Omdat ik vind dat de fotos van de vorige dag nogal schaars zijn, besluit ik bij deze blog ook een deel van mijn maandag te betrekken. Opnieuw frustreer ik de conventies van het blog: niet één dag, maar twee dagen uit het leven van. Ik repeteer de foto van het ontbijt en overweeg dat ik in het geval van aanhoudende fotoschaarste altijd nog een blog kan maken over mijn ochtendeten. Overpeinzingen in Buenos Aires met mate en fruit, zoiets. Mensen die mij kennen weten dat ik overuren maak qua peinzen. Dus wat dat betreft lijkt er geen vuiltje aan de lucht.Ik bereid mijn tassen voor. Vandaag wacht er een lange dag. Het is nu half 11. Om 11.00 uur moet ik bij Gyrotonic zijn. Deze les – die het midden houdt tussen Yoga en Pilates – wordt gegeven in een (tango)dansstudio op ongeveer honderd meter afstand van mijn huis. Vervolgens heb ik twee lessen met Vero: eerst een privéles samen met Carli van 13.00 tot 14.00 uur, vervolgens een groepsles van 14.00 tot 16.00 uur. En daarna natuurlijk Florida. Ik overweeg de koffer, maar besluit uiteindelijk de trainings-, show- en dinerkleding te verdelen over twee tassen. De Milonga zit er waarschijnlijk niet in vandaag, en mocht het nou wel zo ver komen dan ga ik eerst wel langs huis.Ik vind Gyrotonic geweldig. Sinds half juli dit jaar, net na mijn terugkomst uit Nederland, ben ik er mee begonnen. Drie keer per week een uur. De lessen worden gegeven door de even enthousiaste als deskundige Gabriela Gonzales, en zijn absoluut de moeite waard. Na drie maanden merk ik – nu al – hoe mijn lichaam positief reageert: mijn houding verbetert, mijn bewegingen worden vloeiender, de vele blessures verdwijnen en, daarmee ongetwijfeld samenhangend, op een of andere manier voel ik me kalmer. Je repeteert en varieert elke les een aantal sets aan oefeningen met behulp van deze machines (foto), waarbij er gezocht wordt naar spiraliserende bewegingen altijd in combinatie met de ademhaling. Het klinkt nogal cryptisch, maar ik kan het absoluut iedereen aanraden. Telkens als ik Janneke mededeel dat ik naar Gyrotonic ga – en dat is toch zeker een aantal keer voorgekomen, ook omdat ik vind dat ze eigenlijk met me mee zou moeten gaan en ik dus geen mogelijkheid onbelet laat om er eens over te beginnen – denkt ze onwillekeurig aan gin-tonic, biechtte ze me onlangs op. Moet je net Janneke hebben.
Na afloop van Gyrotonic haast ik me naar de metro en een uur later (drie metro’s en tien blokken verder) kom ik aan bij het huis van Veronica. Samen met Carlos nemen we het repertoire door. Dan komen langzaam de anderen binnen in verband met de groeples; het belooft volle bak te worden vandaag. Drie keer per week geeft Vero groepslessen, die over het algemeen bestaan uit (a) een intensieve warming-up, (b) techniek (evenwicht, houding, pisada, boleo’s, coördinatie etc) (c) adornos (versieringen) en muzikaliteit (d) sequenties met partner, meestal acrobatische “trucs” en (e) entrenamiento fisica (training van alle spieren die je maar kunt bedenken – tot de lessen van vero wist ik niet dat ik er zoveel had – met name de buikspieren blijken indrukwekkend aanwezig na dit deel van de les) en (f) elongacion (rekken en strekken, inmiddels kan ik eindelijk weer in de spagaat). De lessen zijn fantastisch, maar zijn loodzwaar. Maar ja, zo hoort het ook te zijn (vind ik dan). Meestal moet ik de les voor afloop al verlaten, want anders kom ik niet op tijd op Florida. Op de selfie zie je behalve hoe moe ik ben, ook dat ik mijn tangojurk al aanheb (of althans, het bovenste deel, de body). De anderen rekken rustig door, mijn maestra diosa Veronica het stralendste van allemaal. Albano – vandaag de enige man in het gezelschap – steekt voor de zekerheid zijn duim op. Hij vindt het leuk.Als ik rond 17 uur aankom op florida, blijkt de situatie nog in de opstartfase. De vloer, muziekinstallatie en kist zijn weliswaar uit de garage opgehaald, maar verder is nog niets gereed. Net als ik wil beginnen om alles een plek te geven hoor ik Nederlands sprekenden passeren. Ik besluit een praatje te maken met mijn landgenoten en raak verwikkeld in een verrassend leuk gesprek. Toevallig genoeg blijken ze net een fietstour te hebben afgerond met Janneke (!). Ze blijken zeer geïnteresseerd in mijn tangoleven, willen alles weten en blijven graag kijken. Carli snelt toe en voorziet iedereen van een stoel. Hij groet met brede grijns en vraagt – in het Nederlands (sic) – hoe het met ze gaat. Ze genieten met volle teugen, dat is duidelijk op de foto te zien. En toen hadden we nog niet eens gedanst.De show verloopt zonder verdere bijzonderheden. Ik ben als altijd zeer druk met allerlei en vergeet foto’s te maken. Wanneer Albita zich onder het publiek blijkt te bevinden maken we natuurlijk meteen een selfie met haar. Zij is de echtgenote van Horacio Luis Fiorentino en samen organiseren zij La Baldosa, een van de bekendste milonga’s van Buenos Aires (samen met Salon Canning, zie gastplog#1 en #2). In het begin van deze blog verwees ik al naar het affiche van ons optreden aldaar in mei dit jaar.En dan is de show voorbij. Beide dansers die vandaag met ons werken moeten om stipt 21.00 uur weg, want dansen later op de avond in twee van de vele tangotheaters die Buenos Aires rijk is: Juan Cabral in Los Angelitos en Rafaël Bittencourt in El Querandi. Dat betekent dat Carli vandaag alleen de spullen terug moet brengen naar de garage, want vrouwen doen dat soort werk niet. Of althans, zo denkt de gemiddelde man in Buenos Aires. Dat vind ik verder niet erg. Ik houd dus trouw de wacht bij de geluidsinstallatie (en denk alvast na over mijn blog) terwijl Carli de vloer en kist (die met benodigdheden) wegbrengt. Dit hoeft hij gelukkig niet helemaal alleen te doen. Een ijverige dakloze helpt ons dagelijks bij het aanslepen en wegbrengen van de spullen, in ruil voor een deel van de opbrengsten, uiteraard.
Wil je verder lezen hoe het Willemijn vergaat in Buenos Aires? Of wil je een tangoles van haar en Carlos als je in Buenos Aires bent? Kijk op Https://Www.tangoinbuenosaires.nl
Janneke Lootens 
Geef een reactie