Het ochtendzicht op mijn patio, geheel volgens Jannekes voorbeeld. De voeten ontbreken, want ik woon op de vierde verdieping en een deur naar buiten ontbreekt dus. De Nederlandse Janneke kwam net als ik naar Buenos Aires – met andere dromen, maar vergelijkbare ervaringen. Zij blogt haar belevenissen al vanaf het begin, en begon nu ook met het zogeheten “ploggen” (bloggen met foto’s, zo heb ik begrepen). Ik doe mijn best om aan te haken. Het is vroeg voor mijn doen (10 uur), want om 11 uur komt men mijn appartement bezichtigen. Het staat te koop, zo weet ik sinds kort, en dat betekent helaas dat ik (wellicht) binnenkort officieel dakloos ben.Zoals gewoonlijk begin ik mijn dag met mate. Dat heb ik eigenlijk meteen van de Argentijnen overgenomen, die je altijd en overal met mate ziet.Op basis van de hemelsblauwe lucht stel ik vast dat het vandaag zeer mooi weer is en vermoedelijk ook warm wordt. Overigens is belangrijk te weten dat het zicht op de patio mijn enige directe contact met de buitenwereld is, aangezien het appartement aan de binnenkant van het gebouw zit en er (dus) geen andere ramen zijn dan deze.Die hemelanalyse was van belang want daarop baseer ik mijn kledingkeuze voor later op de dag. Vanaf 17 uur dans ik zoals eigenlijk elke dag in Florida Lavalle Tango en deze show onder leiding van José Carlos Romero Vedia – Carli of Carliño voor intimi – is op straat. Tot een uur of 21 dansen we met drie dansparen in de buitenlucht wat in de maanden juli, augustus en september meestal geen pretje was gegeven de ijzige temperaturen en de doorgaans schaarse tangokledij. Vandaag zal van dergelijk lijden geen sprake zijn, dat scheelt aanzienlijk.Ik blijk zoveel spullen te hebben verzameld dat ik besluit de koffer mee te nemen. Het idee is na de show naar de Milonga (een tangocafé) te gaan, en daarvoor moet aparte kleding mee. En schoenen. Tussendoor moet nog gegeten, en ook dan moet ik natuurlijk iets aan (wat niet de trainingskleding is, die ik nu aanheb voor de repetitie waar ik zo naartoe ga, noch de showjurk voor florida en ook niet de Milongajurk). Nee, het is niet eenvoudig.Het haar moet vandaag vroeg gevlochten en in knot gedwongen, want ik weet dat ik hier later geen tijd voor heb.En dan eindelijk ontbijt: fruit met (aangezoete) yoghurt met (aangezoete) muesli en de authentieke “sandwiches” die je hier over kunt krijgen. Boterhammen zonder korst, meestal met ham & kaas. In Buenos Aires is trouwens niet makkelijk iets zonder suiker te vinden. Dit kan ik volgens mij na vier jaar in deze stad geleefd te hebben wel generaliserend stellen. Als altijd denk ik met weemoed aan de Hollandse hangop en vervolgens met jaloezie aan de yoghurtmachine van Janneke. Wellicht moet ik de aanschaf van een dergelijk apparaat ook maar overwegen. Over het brood begin ik verder niet (maar is ontegenzeggelijk zoet). Inmiddels zijn makelaar (een zgn. snelle jongen 35+) met client (een dame van 60+ met nostalgische blik) trouwens langs geweest. Ze vond het allemaal prachtig en droomde hardop over verbouwing en bestemming van het appartement. Ja, hallo! Ik woon hier dus, dacht ik.Als altijd gehaast ben ik op weg naar mijn vrijwel dagelijkse repetitie met Carli, behalve de directeur van Florida Lavalle Tango tevens mijn danspartner, onder leiding van de maestra Veronica Salmeron. Zij woont in Parque Chas, zo ongeveer aan de andere kant van de stad. Met de combinatie van drie metro’s (subte) kom ik in de buurt. Vooralsnog laat de eerste metro op zich wachten – een stem roept om dat lijn E vertraagd is.Na een metroreis van ongeveer drie kwartier resten me nog zo’n tien blokken tot mijn bestemming. Dat is slechts één kilometer, maar meestal lijkt het verder, met name op dagen zoals deze, waarop de gehele dag gevuld is met activiteiten. Onderwijl stuur ik audio’s (stemberichten via whatsapp, hier in BA heel normaal, elders geloof ik niet zo) naar mijn moeder, waarin ik de situatie uitleg inzake het appartement en de mogelijke koper(s). Mijn moeder is altijd het luisterend oor. We hebben dagelijks contact. Het is een flauwe poging de afstand te overbruggen.In het huis van Veronica wacht behalve Carli (hij was te vroeg, ik te laat) een hunkerende Buck, ik denk tenminste dat je de naam van Vero’s hond zo schrijft. Hij heeft de gewoonte zijn hoofd onder je hand te leggen wanneer hij liefkozingen wil. En dat is eigenlijk altijd wanneer je in de buurt bent. Ja, zo kan het ook, denk ik dan. Door Buck ben ik van honden gaan houden.De repetitie verloopt als altijd. Na een vrij intensieve warming-up gaan we verder met het ontwerp en de verfijning van ons “repertoire”. Vero voorziet van kritisch maar altijd constructief commentaar en doet suggesties. We zijn nu al weken bezig met onze interpretatie van tangowals, en het gaat steeds beter. In de tweede helft van november reizen we naar Santiago de Chile – uiteraard moeten onze demonstraties daar perfect in orde zijn. Tango is idealiter improvisatie (de man leidt, de vrouw volgt), de repetities gaan dus over het voorbereiden van improvisatie. In wezen gaat het over de ingewikkelde zoektocht naar een optimale connectie tussen jou en je danspartner en de muziek. Deze foto nam ik na afloop van twee afmattende maar productieve uren in de danszaal. Carlos is al weg om zich voor te bereiden op Florida (hij woont vlakbij).
Vero is ondertussen verdiept in het maken van een flyer voor haar overigens buitengewoon goede groepslessen, waar ik zelf twee tot drie keer in de week aanwezig ben. Voor de volledigheid vraag ik haar om ook in de camera te kijken. Voor je het weet verzeilen we in een langdradige fotosessie. Let ook op danseressen op de achtergrond.Weer die tien blokken maar ditmaal in andere richting. In het huis van Vero heb ik mijn showjurk al aangetrokken, met daaroverheen een lange jas. Ik heb het vrij warm.Ik maak mij op in de subte. De nieuwsgierige blikken brengen mij inmiddels niet meer van de wijs, aangezien ook dit een dagelijks terugkerend ritueel is.Goed, ik ben er klaar voor. Het meisje achtermij op de roltrap vindt dat ook.Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik zeker een half uur te laat ben, dit is volges Argentijnse begrippen prima te doen. Zeker als je de organisator bent (en die ben ik) en dagelijks aanwezig. De andere vier dansers wisselen per dag al naar gelang hun beschikbaarheid van de dansers. De vloer ligt klaar, de muziek speelt, iedereen is aanwezig en in vol ornaat, behalve Carlos natuurlijk. Aangezien hij behalve danser bovendien de presentator is van de show, is dat onhandig. We wachten. Ondertussen vraag ik de anderen om alvast wat “in te dansen” met als bijkomend voordeel dat de straathoek zich langzaam maar gestaag vult met mensen tot een heus (fotograferend en filmend) publiek. Onze show is “a la gorra”, dat wil zeggen op basis van vrijwillige bijdrage van de welwillende toeschouwer. De kunst is nu de mensen die bijdrage zo snel mogelijk te ontfutselen. De presentatie en toelichting van Carli is daarbij onmisbaar.
Aan het eind van de show (rond een uur of half 10) bedenk ik me dat ik geen enkele foto heb genomen. Ik moedig mijn collega’s aan tot enkele tangoposes. Deze poses bieden we overigens ook aan samen met het publiek. Het is dan vervolgens mijn taak hier een passende bijdrage voor te vragen.Uiteindelijk keer ik terug naar Boedo, om daar snel te eten (kip met groente en frites, zoals het restaurant op de hoek voor een spotprijs aanbiedt) en me om te kleden voor de rest van de avond (de koffer blijk ik vandaag dus voor niets mee te hebben gesleept). Het idee is dat we samen met Carlos naar Salon Canning gaan, een van de beroemdste Milonga’s (tangocafés) van de stad. Daar zullen we ook Janneke treffen, samen met de vier Nederlandse toeristen die zij die dag mee op fietstour had. Eerder die middag had ze me al een audio gestuurd waarin ze me meedeelde onze tangolessen te hebben aangeboden aan twee Nederlandse echtparen. In Canning zouden de verdere onderhandelingen moeten worden gedaan.De vier Nederlanders vinden het allemaal geweldig. En wij natuurlijk ook. De foto is overigens niet scherp.We zien een geweldig optreden van de zogeheten Filipelli’s, tweelingbroers en fantastische tangodansers. Het is inderdaad niet gebruikelijk twee mannen die samen tango dansen, maar zij doen het echt heel goed. Overigens werd tango aanvankelijk (bij zijn ontstaan in de negentiende eeuw) gedanst tussen mannen, maar dit is niet het moment voor historische verhandelingen.Bovendien speelt La orquesta de Angelis – prachtig ! Met Carli dansen we een aantal tango’s met het orkest, samen met een groot deel van de aanwezigen in de milonga. De Nederlandsers kijken gespannen toe. Wij doen natuurlijk extra ons best. Als we terugkomen bij ons tafeltje blijkt met name een van beide dames laaiend enthousiast over onze danskwaliteiten. Even daarvoor had ik haar al uitgelegd dat ik puur en alleen vanwege de passie voor tango naar Buenos Aires ben verhuisd. Ik wilde tango doorgronden en ik begreep al snel dat daarvoor dagelijkse studie is vereist, bij voorkeur in de stad waar deze dans ontstond. En dat verlangen heb ik nog steeds.De Nederlanders zijn zeer geanimeerd (en daar ging het natuurlijk om). De enthousiaste dame heeft me bovendien om tangolessen gevraagd. Dit moeten zij en haar man ook leren, zeker aangezien ze maarliefst twee maanden in Buenos Aires zullen blijven. Janneke werpt mij een vrolijke blik toe. Het is altijd fijn als het lukt de liefde voor tango – die Janneke ook zeker deelt – aan anderen over te dragen.
Na het optreden van de Filipelli’s en het orkest gaan de Nederlanders naar hun appartement. De avond voelt geslaagd. We drinken vrij veel wijn.
Wil je Willemijn blijven volgen? Kijk dan op Www.tangoinbuenosaires.nl
Janneke Lootens 
Geef een reactie