Ik las dat een Indiase vliegmaatschappij heeft besloten om een aantal rijen in een vliegtuig kindvrij te maken. Ik vind dat een prettige ontwikkeling. Ik heb geen kinderen en ik reis, verrassend misschien, graag rustig.

Indiase ouders blijken erg ontdaan van dit bericht. Dat snap ik niet zo goed. Het gaat om de rijen 11 t/m 14. Stel dat je liever niet op rij 24 wil zitten, weetikveel, boven een vleugel ofzo, dan blijven er nog altijd een hoop rijen over om met dreinend volk aan het raam te zitten. Het is niet zo dat de maatschappij aankondigt om voortaan kinderen uit alle vliegtuigen te weren. Waarom niet, vraag ik me bijna af. Begrijp me goed, ik ben niet tegen kinderen, maar ik heb wel door dat ze een bijzonder belangrijke plaats innemen in het leven van mijn medemens. Niet in mijn leven. Ik kies er bewust voor om dat nog even uit te stellen. Bijvoorbeeld omdat ik graag (rustig) reis. Als ik een plek op wil zoeken waar veel kinderen zijn, dan kan dat. Speeltuinen, restaurants, treinen, winkels, de straat, mijn tuin, alle verjaardagen van al mijn vrienden en ga zo maar even door. Als ik een plek op wil zoeken waar geen kinderen zijn, dan is dat bijna niet mogelijk. Mijn huis. Maar daar blijft het bij. Als er een mogelijkheid bestaat om te kunnen kiezen, wel of geen kinderen, dan zou ik zelfs bereid zijn om daar extra voor te betalen.

Dat gaf trouwens 80 procent van de ondervraagden in een onderzoek van de betreffende vliegmaatschappij ook aan. En dat is de reden waarom ze met deze proef beginnen.

Ik heb allerlei artikelen die over dit bericht gingen, gelezen. Ik vond het namelijk een bijzonder gegeven dat die ouders zo ontdaan zijn. Er werden zelfs argumenten gegeven.

Laura Brook vond het bijvoorbeeld belachelijk dat ze niet meer op rij 11 t/m 14 mocht zitten met haar zoon. Ze vloog recentelijk nog met hem. Hij had een oorinfectie en huilde de hele vlucht. Ze vond het niet nodig uit te leggen waarom hij huilde.

Ik vind dat ook niet nodig. Maar ze denkt dus blijkbaar wel dat andere mensen het nodig vonden dat ze uitleg gaf. Waarom zou je anders aangeven dat je dat niet nodig vond? Blijkbaar heeft Laura Brook de geërgerde blikken van de mensen om haar heen opgevangen. Hoewel waarschijnlijk al deze blikken betekenden: ‘Dit is kut’, dacht Laura Brook blijkbaar dat ze betekenden: ‘Geef me een goede reden waarom dit joch blijft huilen.’ Dat denken die mensen helemaal niet, want die weten heel goed dat je dat een kind niet kwalijk kan nemen. Wat zal Laura zich opgelaten hebben gevoeld. Onterecht. En het voordeel voor haar is, dat ze dat niet meer hoeft te voelen. Mensen die dat gejank niet willen, moeten voortaan gewoon meer betalen en dan mogen ze ergens anders zitten. Wat fijn voor Laura.

Hoewel ik de meeste kinderen in staat acht om verder te schreeuwen dan drie rijen, ben ik toch blij met de ontwikkeling. Het is een begin. Ik wil niet dat kinderen hun mond houden, ik snap dat dat niet altijd kan. Ik wil de mogelijkheid hebben me daarvoor af te sluiten.

‘What’s next?’ vroeg Renee Weaver zich af. ‘Kindvrije restaurants, winkelcentra, bibliotheken en parken?’ Ik hoop het echt. Ik roep het al jaren trouwens.