Van Arequipa (Peru) naar Santiago (Chili) gaat een bus. Het is 32 uur reizen. Het is warm en de bus is niet uitgerust met airco. Aan de overkant van het gangpad zit een ouderpaar met een meisje tussen hen in. Ik heb respect voor deze geldbesparing. Ik zou er niet aan moeten denken. De laatste die er last van heeft, is het meisje zelf. Ze zal een jaar of drie zijn en speelt een gesprek met haar pop. Urenlang.

Ik glimlach. Ze zwaait. In een poging origineel te zijn, steek ik mijn twee vingers op. Peace. Haar gezicht trekt in een frons. ‘Noo!’ Ze steekt met wat moeite drie vingers in de lucht. ‘Tengo tres!’ roept ze trots.