Janneke Lootens

#plogtober 2020 dag 20

Goedemorgen. Het zou een beetje gaan regenen vandaag. Dus ik heb Pieuw maar even binnengezet. Die arme jongen zou nog verzuipen anders.
De regen is al begonnen. Gezellig. Er is vannacht een volle emmer water gevallen. Echt weer om even bij de migratiedienst te gaan zitten. Je weet niet hoe lang dit gaat duren.
Ik doe gewoon een kaarsje aan. Meteen sfeer. Ik heb wel trek in gevuld speculaas ineens.
Maar dat kan ook liggen aan het feit dat ik Sinterklaas vanochtend even aan de telefoon heb. De aantekeningen van het gesprek ziet u hierboven. Sint was vooral bezig met zijn intocht op de zoomboot. Het wordt hoe dan ook een feestje.
Ik stap maar bij Oscar in de auto. Niemand kan me beter een hart onder de riem steken dan deze man. ‘Heb je een foto van je moeder bij je?’ pest hij me als hij mijn pakket papieren ziet bij het instappen. ‘Daar vragen ze om hè Juana, pas dr op!’
‘Behandelen ze je daar wel goed, bij de migratiedienst?’ vraagt hij dan. Ik haal mijn schouders op. Tja, ze geven me nooit mijn verblijfsvergunning hoe vaak ik ook ga, wat ik ook meeneem, maar ja, ze zijn wel altijd beleefd. Oscar knikt. ‘Gelukkig maar.’ Dat is nou creatieve dankbaarheid waar zelfs ik nog wat van kan leren.
Ik sta in de rij. Normaal is het genoeg als je zegt dat je een afspraak hebt, maar nu moest ook mijn naam op de lijst staan anders mocht ik het terrein niet op. Het kan dus wel strak geregeld zijn. Waarom ze hier dan een corona-epidemie nodig hebben om het te laten functioneren is me een raadsel.
Ik heb alle papieren bij me. En ik moet weer mijn paspoort laten zien aan de volgende man met een papieren lijst waar mijn naam op staat. Heel even ben ik terug op het schoolplein van het Ijsselcollege, rond een uur of tien op het schoolfeest, als troepen 5-vwo’ers niet naar binnen mochten omdat ze niet op de lijst stonden. Wat een tijden waren dat.
Oscar heeft wel gelijk. Ze weten echt alles al van me. Maar hee. Ik zit. Ik ben binnen.
En nog een voordeel van de epidemie: er mag niemand naast me zitten. Ik hou ervan. U ziet het: er kan gehaakt worden.
Deze is niet mee, want die heb ik gisteravond uitgelezen. (oke, random, maar ik was hem gisteren vergeten bij de plog te doen)
Dit is mijn blije hoofd in de taxi terug. Het is gelukt. Ik ben binnen. Ik hoef niks meer in te leveren. Het meisje van de balie vroeg zich hardop af, na het bekijken van mijn bankgegevens hoe het mogelijk was dat je zo’n bedrag elke maand binnenkreeg. Ze doen verder niet aan AVG, want de jongen naast haar moest lachen en zei: ‘Dat is niks voor hen.’ Waarbij ‘hen’ vermoedelijk inclusief ik was en ‘de europeanen’ zullen worden bedoeld. Het hilarische is: ik heb het bedrag bij elkaar geknutseld. Maar ja, dat weet hij weer niet.
Het regent nog steeds.
Kijk het stationsgebouw nou lekker erbij liggen. Regen of niet.
Als het weer een beetje opklaart in de komende dagen, zal ik eens wat bloesem laten zien in de stad. Hier alvast een voorproefje.
Ik laat de taxichauffeur me afzetten bij Merel thuis. Want daar staat nog een fiets. Laten we gelijk alles in mijn leven afhandelen vandaag. De band van het voorwiel is echter lek, dus ik moet even een stukje lopen naar een fietsenmaker.
Je ziet de mooiste dingen als je even loopt, door een wijk waar je normaal nooit loopt. Je ziet ook de lelijkste dingen. De buitenband raakte los, zodat ook de binnenband naar buiten kwam piepen. Omdat ik eigenwijs doorduwde, liepen beide banden eraf totdat ik op het metaal stuitte. Toch maar de fiets omgekeerd. Toen ik de banden bijna helemaal eromheen had geduwd, was het laatste stukje, het lastigste stukje precies het stukje waar stront aan de band zat. ‘Stront aan de knikker’ hoorde ik Elly zeggen. Ondertussen regende het weer rustig door. Dit zijn de dagen mensen, dat je denkt: ik had al zoveel geluk bij de migratiedienst, nu ik mijn geluk op.
Alle fietsenmakers zijn gesloten. Waarom, geen idee. Maar ik zit ermee. Een van de fietsenmakers was zelf gesloten ‘wegens instorting’. Het verhaal vertelde niet of dat om de winkel of de baas ging. Maar ja, het resultaat was hetzelfde.
Deze fietsenmaker ging uiteindelijk wel open. Want ik bleef even wachten. En hij heeft mijn fietsje gelijk gerepareerd. Ik had toch nog een beetje geluk over.
Ik wacht op mijn fiets. Het is ook nog droog.
Dus ik kan een stukje lezen. Vanochtend niet eens aan toegekomen, zo snel was ik aan de beurt.
Kijk daar is ie dan. De nieuwste aanwinst. Maar inderdaad, het loopt wel een beetje uit de klauwen met dit wielerpark. Nu moet ik weer de andere fietsen gaan verkopen, anders kan ik zelf wel een tourdienst beginnen. Tot morgen.
←
→

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

Gravatar
WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit /  Bijwerken )

Annuleren

Verbinden met %s

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.

Site gebouwd met WordPress.com.

%d bloggers liken dit: