Nou dat is nog eens ontbijten. Goedemorgen. Ik heb Spaans. En vorige week vroeg de juf of ik net uit mijn nest kwam zetten, dus ik doe voor vandaag maar een beetje extra mijn best. Mijn haar is opgedroogd tijdens de Spaanse les. Het was supermoeilijk. Dat heeft geen oorzakelijk verband trouwens, mijn haar droogt vanzelf of het nou een zware les is of niet. Maar het was een zware les. We moesten zinnen maken met de subjuntivo imperfecto en de condicional. Even in het zonnetje haken en een kopje thee. Dat zal de gemoederen bedaren. Avonturenmodus aan.We zijn weer op weg. Het sterft van de fietsers vandaag. Het is ook echt superlekker weer. En er is een fietspad aangelegd over Avenida Cordoba. Dus ja. Dan begrijp ik het ook wel weer. U herkent vast de fietsenmaker nog. Van vorige week. Mijn fiets is klaar. Damian heeft hem lekker opgelapt. Hij gaat weer als een zonnetje. Tijd om zelf even het fietspad over avenida Cordoba te proberen. Het lijkt heel mooi. Er zijn obstakels gebouwd tussen de rijbanen voor auto’s en het gemarkeerde fietspad. Dat kan niet fout gaan, denkt u dan. Maar dan heeft u uw Nederlandse bril nog op. Want stel je dan nu de Argentijnse motorrijders voor die op die baan gaan rijden en op het laatste moment de obstakels ontwijken (ze weten zelf ook op dat moment nog niet of ze links- of rechtsom gaan) en elkaar inhalen op die baan. En dan nog de grote mountainbikes die heel hard gaan maar bereden worden door mensen die nog niet veel gefietst hebben in hun leven. Die halen dan weer rechts én links in, want dat mag hier nu eenmaal. Ik wil mezelf niet neerzetten als een angstige fietser, maar ik neem weer lekker een gewoon fietspad volgende keer. Dit was voor mij geen toevoeging. Het lijkt nu alsof ik hiernaartoe gefietst ben, maar zo is het natuurlijk niet. Dat is een beetje ver. Dit is het project waar ik Oscar bij betrokken heb. Hij heeft me opgehaald, me uitgebreid verteld over hoe je van angsten af kan komen en me hier weer afgezet. In Martínez. In een tuin. Ik ga weer in levende lijve les geven! Ik ben helemaal hyper. En voor u zich ongerust maakt: ik doe niet iets tegen de wet, we houden afstand en bevinden ons buiten. En we zijn geen school. Charlie is blij dat ik er weer ben. Al heb ik niet het idee dat het hem echt uitmaakt wie hem aait, als ie maar geaaid wordt. Kijk ze schrijven. Het lijkt wel of ze het leuk vinden. We discussiëren een beetje over betrouwbaarheid van informatie en we brainstormen ieder over onze eigen tekst. Ik vertel ook over mijn blogpost over de quarantaine en ze zijn verbaasd dat iemand er ook goed uit kan komen. Zijzelf zijn iets minder positief over de afgelopen maanden. Understatement. Toen ik zei dat ik zelfs een spelletje had, hadden ze niet dit voor ogen, maar vooruit, ze zijn wel bereid tot een beetje extra leren. De zinsdelen gaan hun redelijk af. Hoewel de zin ‘Ik wil graag tegen mijn oma in de tuin ’s avonds in de bus plassen’ toch wel de wenkbrauwen doet rijzen. Ik bedoel, wie heeft er nu een bus in de tuin. Da’s raar. Oscar haalt me weer keurig op. ‘Hoe was het?’ vraagt hij. ‘Ik ben kapot.’ Naar waarheid. Want ik heb ineens zoveel mensen gezien vandaag, en zoveel gepraat en geluisterd, dat ik even een paar dagen moet bijkomen. Oscar lacht. Hij heeft alweer een verhaal klaar over de discotheken en clubs die langs de Avenida Libertador stonden in de jaren zeventig, waar mensen het hele weekend dansten en waar straatraces werden gehouden en waarvan er eentje is afgebrand. Hij zet me thuis af om half negen. ‘Je gaat toch nog niet naar bed?’ vraagt hij bezorgd. Jazeker wel. Morgen weer een dag.
Janneke Lootens 
Geef een reactie