Goedemorgen. Voor alle lezers die na de aanblik van het bureau gisterochtend dachten dat ik geen idee had dat je beter met een clean desk kan beginnen. Dat doe ik ook, het duurt alleen zo kort. Ik begin de dag al jaren niet meer me een dansje. Wel met een lach. En met mate. Ik heb een vergadering met iemand van het NOB, het Nederlands Onderwijs in het Buitenland. Dat is een verhelderend moment. Zo kunnen we weer even verder.En daarna word ik buiten opgewacht door deze held. Oscar. (Ik weet dat hij fans heeft, dus juicht u maar even). En we hebben een project samen vanaf morgen, dus u ziet hem nog vaker voorbij komen deze maand. Verheugt u. Eigenlijk moet ik natuurlijk achterin zitten. Maar dat is Oscar niet gewend. ‘Nee Juana, kom naast me zitten. Zoals altijd. En anders versta ik helemaal geen woord van wat je zegt.’ Het is overigens vooral belangrijk dat ik versta wat hij zegt. Hij praat me bij over een chocoladefabriek die ze ooit om een huis heen hebben gebouwd, waar de eigenaren in zijn gaan wonen. Dit soort feitjes hoor je alleen van Oscar. Hij kent de bizarste dingen.Vandaag gaat de rit naar Jorge. Hier gaat Jorge me voor naar zijn atelier. En hij laat me ook even zijn ovens zien. Jorge pakt even mijn bestelling in. Het is nog een wonder dat ik binnen een korte tijd kon kiezen. Snap je. Als je er iets tussen ziet staan, laat het me weten. Jorge houdt het met liefde voor je apart. Ik ben op de terugweg met de buit. De plastic ‘wand’ is coronaproof. Voor als de borden de intentie hadden ons de besmetten. Nou dit is de buit jongens. Ik ben lekker los gegaan. Lekker wezen shoppen. Bovenaanzicht. Om even te schalen van binnen te tonen. Nou ik ben blij. Ik moet gauw aan het werk, er staan enkele lessen op stapel. Als ik tussendoor even mijn moeder bel, en haar toevertrouw dat ik geen zin heb om de keuken op te ruimen, zegt ze dat ik ook gewoon een ding kan opruimen en de rest tot morgen kan laten liggen. Nog voordat ik kan zeggen dat het een goed plan is, worden we bruut afgebroken. Mijn internet ligt eruit. Hier staat dat de storing, want dat is het, nog 57 minuten duurt. ‘Ja,’ appt mijn moeder. ‘Toch die keuken maar…’ Ik ruim al mijn kruiden op. Ik weet het, de ‘na-foto’ is niet zo lekker opgelucht zonder ‘voor’-foto, maar die heb ik niet genomen. Vooral omdat ik niet wist of ik het helemaal af zou maken. Maar ik kan je vertellen, het is een hele verbetering. Mijn tupperware-collectie heeft ook een nieuwe plek gekregen. Geen overbodige luxe, want hij stortte steeds in zijn geheel ter aarde als ik de kastdeur opende. En kijk deze jongens nou eens blij zijn, in hun nieuwe bakje. Hoeveel sojasaus kan een mens hebben. Serieus. Het internet is nog steeds om te janken, zelfs na de 57 minuten, dus ik ga van ellende maar mij was bij de Chinees brengen. De Chinees heeft een wasserette, zeg ik maar vast. Voordat ik morgen weer vragen krijg of mijn was naar babi pangang ruikt. Op dit bonnetje staat in het Chinees welke tas er bij mij hoort. Zodat hij de juiste tas aan de juiste persoon geeft. Of er staat ‘dit is die weirdo met al die zwarte kleren’. Kan ook. We zullen het nooit weten. Het is nog steeds niet best met mijn internet. Ik ben ten einde raad, ik bel nog maar eens naar het internetbedrijf, dat me niet te woord staat als ik niet eerst mijn DNI invoer. (soort burgerservicenummer) Maar die heb ik niet, ik heb immers nog altijd mijn verblijfsvergunning niet. En een Nederlands paspoort heeft letters door de cijfers heen en daar slaan Argentijnse telefooncentrales van op tilt. Dus ik krijg niemand aan de telefoon. Ik download uit het pure wanhoop de app van Fibertel en ik zoek of mijn modem nog steeds een storing heeft. Nee, mijn modem moet het gewoon doen nu. De storing is verholpen. En dan ineens valt me de naam op van mijn netwerk, volgens de Fibertelapp. Mijn netwerk heeft zichzelf van naam veranderd gedurende de dag. En van wachtwoord. Exactly. Maar goed, aangezien ik zelf mijn wachtwoord mag veranderen, heb ik ineens wel weer mijn internet terug. Ik droog mijn tranen en log heel snel in bij mijn les gyrotonic. Want dat had ik nu bijna gemist. Na deze bizarre dag, waarop ik uiteindelijk geen enkele les gaf en ineens mijn keuken opruimde, tegen mijn zin in, vond ik dat sushi had verdiend. Ik bestelde een flinke portie voor bij mijn sojasaus. Tot morgen.
Janneke Lootens 
Geef een reactie