Goedemorgen, het is 7:34 en ik heb al die tijd al lopen mauwen en wachten, want honger. Doe er wat aan, hoomin. Ik zoek in mijn telefoon het lijstje: redenen om alsnog niet met kinderen te beginnen op en zet erbij: ik ben een leuker persoon als ik kan slapen.Het heeft geregend. Hopelijk zullen de passagiers van mijn tour zich daar niet zo druk om maken. En hopelijk zetten de mensen in San Telmo de markt op. Want dat is het doel van de tour vandaag. En Argentijnen zijn niet goed met regen, dus het zou tegen kunnen vallen vandaag.Maar deze jongen staat er lekker bij. Laat maar komen, die zondag, denkt hij. Hij oogt frisser dan San Martin vorige week.Ik begin maar eens met een cafe con leche. Met uitzicht op Obe. Toch een leuk detail.En dan ontmoet ik in naastgelegen hotel de groep van 16 dames die allemaal dit shirt dragen. Ze komen uit Paramaribo en sommigen kennen elkaar al 50 jaar. Ik vind het schitterend dat ze allemaal hetzelfde shirt dragen. En dan ook met Fa waka erop.We lopen vanaf het hotel naar Plaza de Mayo. Als ik vertel dat in de Kathedraal San Martin in de tuin begraven ligt, omdat hij de boel op stelten zette, lachen ze zo hard dat zelfs enkele Braziliaanse toeristen verbaasd opkijken. ‘Mogen we binnenkijken, Janneke?’ Natuurlijk.De jongste is 60 jaar, de oudste 75. Maar ze vertellen moppen alsof ze 25 zijn en ze reizen elk jaar met de hele groep naar een ander land. Ik vind het nog steeds mooi.Na een strooptocht langs de kraampjes van San Telmo laat ik ze achter in Bar Dorrego. Ik ga daar straks nog even naar terug, maar eerst even zelf naar de mercado.Nou vooruit, dan eet ik ook nog maar even een broodje zalm, terwijl ik mijn boek lees. Het gaat niet hard met ‘De ontembare’. Het is zeker mooi, maar het is voor mij nu zoeken waar hij de volgende 429 bladzijden nog naartoe wil. Ik begin stiekem ook vast in ‘De dochters van de kapitein’ van Maria Dueñas. Gewoon omdat dat zo heerlijk lezen is.Ik loop nog even terug naar Bar Dorrego. Ze zijn blij dat ik zo’n grote groep had binnengebracht. Of ik een kopje koffie wil. Ik wil vooral even vragen hoe het gaat. Het gaat goedkomen, knikken de obers lachend. De bar staat op de lijst met notabele barretjes, een van de 80 in de stad. De bar moet misschien sluiten, omdat de eigenaar diep in de schulden zit. Ook de obers met wie ik spreek krijgen al maanden geen salaris meer uitbetaald. Maar wat moeten ze dan? Ander werk zoeken? Waar dan? Ze zijn hier gelukkig. En overal is het moeilijk. Ze proberen nu een coöperativa te worden. Kijk bij een van mijn andere posts over coöperativas als je wilt weten wat dat inhoudt. De mannen slapen nu in de bar om ervoor te zorgen dat ze er niet worden uitgezet door de eigenaar van het pand. En verder hopen ze op heel veel klanten in de komende tijd. Vandaar hun dankbaarheid. Ze hebben er vertrouwen in. Dat blijkt ook als ze weigeren dat ik mijn koffie betaal. Zo werkt dat dus.De bloesemboompjes zijn blij met de hoeveelheid regen van de afgelopen weken. En als straks de libertador in bloesem staat…. oooooh.Ik neem bus 39 naar huis. De buschauffeur fronst. Helemaal naar Palermo? Ben je niet wijs. Nee.Mooi San Telmo.En het schitterende stationsgebouw van Constitucion. Weer helemaal gerenoveerd. Toch een plek waar je niet hoort te komen, vinden de Argentijnen. En ze hebben gelijk, het is ook niet prettig daar. Maar zo zonde dat ik dit dus nooit aan toeristen kan laten zien. (Een moeder vroeg me ooit, toen ik naar de les kwam, hoe ik daar gekomen was. ‘Via Constitucion??’ riep ze verbijsterd uit. ‘Dat heb ik liever niet.’ Dat werd wel lastig, want daar woonde ze vlak achter. ‘Je kunt ook een helikopter voor me bestellen in het vervolg,’ knikte ik. Daarna hield ze erover op.)Ik heb weer genoeg gelopen vandaag. Poes beraamt hier snode plannen om het geurgeweld van mijn tenen met gelijke munt terug te betalen. Maar dan morgenochtend half 6.
Janneke Lootens 
Geef een reactie