Goedemorgen. Ik werd dus vannacht middenin de nacht wakker van een donderslag, niet bij heldere hemel. Ik sliep niet direct in. Ik had namelijk een aantal zorgen in mijn hoofd. Een daarvan was de tour die ik vanaf tien uur ’s ochtends zou gaan geven. Dat leek me onhaalbaar.Maar bij het ontwaken begreep ik al dat het lastig zou worden om te bepalen wat we zouden gaan doen. Het was droog.Het is nog steeds droog als ik op de bus wacht die mij naar het centrum gaat brengen. 140 inderdaad, voor de oplettende lezer.Maar helaas, het regent. En dan is fietsen lastig in deze stad. Gevaarlijk zelfs. Dus we houden ons op in een dichtstbijzijnd koffiehuis. We zijn in dit geval: mijn lieftallige assistent Nico, mijn gewaardeerde collega Peter, die jullie al kennen en de fietsenbaas Alejo. We wachten af tot het droog wordt en verplaatsen de tour vast naar 14:00. En nee, ik heb geen laptop bij me of op zijn minst pen en papier dus ik ben overgeleverd aan de discussieonderwerpen van mijn tafelgenoten.We wachten nog steeds. We laten wel eten en drinken aanrukken. Dat kan gelukkig in koffiehuizen.Om 13:45 gebeurt het ongelooflijke: de zon breekt door. We gaan van start, met de tour. ‘Wat ik mooi vind aan Argentinië, is dat er dagelijks wondertjes gebeuren. Dat we hier staan is al een wonder op zich. Toch?’ Lekker begin Jans. Je lijkt wel een dominee.Maar de mensen knikken instemmend en zijn blij.Ze maken zelfs foto’s van me. Ik sta hier heel charmant aan te geven wat het kunstwerk van de opengaande bloem ons over de Argentijnse samenleving kan vertellen. Als u het ook wil weten, moet u natuurlijk lekker hier komen fietsen.Kijk eens wat een zon. Mijn assistent Nico en ik doen gedurende de hele tour verwoede pogingen om de mensen achter ons kwijt te raken. Maar ondanks klappende banden en afvallende kettingen blijft de groep hardnekkig volgen. Net als ik op het punt sta de bolletjestrui over te dragen aan deze enthousiasteling achter me, zie ik Nico precies terugkeren met een verloren schaap. Het is een helse tour vandaag, maar we maken er weer een feestje van. Dat is tenminste wat mijn collega Job altijd beweert.‘Waar zal ik de sleutel neerleggen, zodat Alejo hem morgen kan vinden?’ vraagt Nico. Ik vind het een goede vraag en laat hem het dit keer even zelf uitzoeken.Mijn handen nadat ik ze gewassen heb. Ik vraag me af of ik überhaupt door de buschauffeur zal worden toegelaten.Gelukkig heeft Dani gekookt. Dus ik kan zo aanschuiven. Nadat ik gedoucht heb. Want Dani houdt niet van smerige handen.De aardappelen verdienen een extra plaatsje want ze zijn perfect.Nadia maakt dus dit soort prachtwerken. Het verhaal van Beowulf gekalligrafeerd.Als je het dus hebt over letters.Dan zijn dit toch pareltjes.‘Wat zien jullie er mooi uit,’ vindt Dani. Goed moment voor een selfie. En dan ga ik slapen, want ik ben kapot.
Janneke Lootens 
Geef een reactie