Het is vandaag huilen met de pet op. Ik had vanmiddag een fietstour kunnen doen en u alles kunnen laten zien. Dat was zo leuk geweest. In plaats daarvan sta ik weer te wachten op die bus.Dit is overigens wel de eerste keer sinds Nederland dat ik de beste regenjas ooit aan heb hier. Ik word wel vreemd aangekeken want de gemiddelde Argentijn is niet zo goed op de motregen voorbereid. Maar hee, ik ben droog hieronder. Ok, dat heb ik niet gezegd.Komt ie. Lijn 140 dit keer. Staat misschien met zijn route op plaats 4 of 5 in mijn buslijnenklassement. Wel een heel fijne route, maar zoooo langzaam.Ik zit erin. Hier was ik intussen verbaasd, dat er schuin achter mij een meisje helemaal los ging tegen haar vriend. Over de telefoon. Hij had iets verkeerd gedaan, zoveel was duidelijk. Zij was slecht in loslaten. Zoveel was ons allemaal in de bus ook duidelijk.Als ik toch geen tour heb, wat ga ik dan in vredesnaam doen? Mijn laarzen ophalen. Die heb ik hier weggebracht. En dat had wat voeten (jawel) in de aarde. Dit bord wekt de indruk dat ze hierbinnen schoenen maken, ‘klaar terwijl je wacht’. Dat is niet het geval. Het probleem was, dat de zool van mijn laars had losgelaten. Als ik hem aanhad, liep ik als Donald Duck.‘Hallo Juana!’ zegt die vent. Even serieus, zelfs de schoenmaker kent mijn naam. Maar dat heeft er dan vast mee te maken dat ik dus drie keer terug ben gegaan. En dat ik zei dat ik met mijn laars erbij liep als Donald Duck. Dat laat toch een indruk achter.Ja toch een beetje een BuenosAiresTour gevoel, ook al zat u zich nu de hele dag te verheugen op een daadwerkelijke tour. Ik beloof u dat er deze maand nog enkele gaan komen, echt waar. U gaat Juana nog op een fiets zien.Als ik weer op de terugweg ben, betaal ik mijn internetrekening. Dat doe ik hier bij PagoFacil. Normaal gesproken zijn de kantoren van PagoFacil erg drukbevolkt en staat het publiek geduldig in lange rijen te wachten. Zeker op vrijdag, zeker aan het begin van de maand. Iedereen moet namelijk zijn rekeningen betalen. Maar deze PagoFacil is vermomd als supermarkt. Er was geen rij en ik kon gelijk betalen. Ik vind overigens in de rij staan niet erg. Maar ik had geen boek bij me. En dan komt het volledig aan op eigen fantasie en inbeeldingsvermogen. Ik weet niet of ik daar vandaag de energie voor had gehad.Ik haal bananen en mandarijnen en komkommers bij de groenteboer. Deze groenteboer doet zijn groente meteen in mijn tas en niet in een plastic tasje. En hij lacht heel vriendelijk. Maar… hij zegt nog geen Juana. Daarvoor kom ik niet vaak genoeg.Bij thuiskomst gelijk de laarzen aan. Ik heb een viltstiftstreep op mijn rechterlaars, die er nog niet zat toen ik de laarzen wegbracht en ze zijn absoluut ongelijk geplakt. Misschien had ik niet over Donald Duck moeten beginnen.Heb je haar weer. Ik schrijf een hoofdstuk. Zomaar. Nou ja het was al geschreven, maar ik herschrijf het. Nu morgen even kijken of het nog steeds zo geniaal is als ik nu denk. Het kan ook aan de wijn liggen.Deze bloemen kreeg ik van Nadia zaterdag toen ze op visite kwam. Ze staan nog steeds. Ik app haar mijn verbazing. ‘Zijn ze nep?’ vraag ik. ‘Nee, het zijn gerbera’s.’Ik ga mijn huur betalen. Ja. Dit is mijn huur. Wil je weten hoe dat helemaal in zijn werk gaat, lees dan hier hoe ik elke maand de huur betaal bij de eigenaar van mijn huis en haar zoon. (bonusverhaaltje) (en een aanrader als je van frustrerende taken houdt) (daar houd ik van)
Janneke Lootens 
Geef een reactie