Goedemorgen vanuit bed. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat dit de opgemaakte versie is. Wilde een podium bieden aan Ijfkes sprei die bij mij ligt te pronken. Zo doen die spreien dat. Zonder wroeging.Ik heb het stille gevoel dat dit nu al een klassieker gaat worden. Naast mijn blote voeten op het terras, ik sta het elke ochtend af te pikken om jullie maar te laten geloven dat het hier echt warm genoeg is, vind je de gevallenen na de storm.Gelukkig hangen er nog genoeg bloemblaadjes aan de takken anders zou de lente wel erg snel voorbij zijn.Nou het ziet er beter uit dan gisteren, dat moet gezegd. Maar ik ben nog niet overtuigd.Ik trek wel een trui aan. Ja twee vingers in de lucht, kom op, kom op. Maar koud.Dit is de muur van de logeerkamer. Aangezien het tot nu toe nog niet stormloopt met logés, doe ik er nu elke dag yoga. Er staan deze zomer heel wat bezoeken gepland. Dan zal ik dus wat minder fit zijn.Van alle plaatjes aan de muur is dit mijn lievelings. Zo’n stoel heb ik ook. Zo’n boekenkast niet. En zo’n poes ook niet (meer). Maar dromen kan geen kwaad, heb ik me laten vertellen.Daar heb je die ook weer. Ik doe een write in van twee uur. Effectief betekent dat een uur schrijven en een uur gezwam aanhoren over waarom je je verhaal het best van perspectief eerste persoon tegenwoordige tijd naar derde persoon verleden tijd kan veranderen. Voor mij essentiele vraagstukken op dit moment. Een ander zou er niet wakker van kunnen liggen.Om elf uur komt mijn leerling aan huis. Ze is ijverig zinnen aan het schrijven. Dit vind ik de leukste lessen. Leg het woord ‘gewoon’ maar eens uit in de volgende zin: ‘Anders kom je gewoon morgen.’ Vond ik ook al leuk toen ik 6V nog lesgaf in Capelle a/d IJssel maar die vonden het dan weer minder boeiend. Deze vrouw begrijpt me wel. Of ze wil het gewoon graag goed doen.Een paar uur verstreken zonder dat ik goed kan zeggen wat ik allemaal deed. Ik bereidde een les voor over Max Havelaar, maar dat was het wel zo’n beetje. Dan is het tijd voor de bus. Eindelijk ziet u wat van het landschap. Gisteren kreeg ik de vraag al of ik misschien weer in Nederland was. Regen, kaarsen en de hele dag binnen. Ik snap het, de rekensom was snel gemaakt.Maar nee, ik ben in Buenos Aires, nog altijd. Al doet de naam van deze brei-winkel dan weer anders vermoeden. Let ook op het uithangbord bij de deur. Zo lopen wij Nederlanders er allemaal bij.Mijn bus 168 (een van mijn lievelingslijnen) kaft lekker door over Cabildo. Aan de overkant zie je 152, mijn andere lievelingslijn. Ik hou gewoon van uren in de bus. Kan ik lekker nadenken.Maar ik kom toevallig vandaag weer veel te vroeg aan in Martínez, waar ik een les heb met 2 en 4 VWO. Dat betekent koffie. Met een ziekelijke hoeveelheid kaneel. Starbucks is dicht vanwege verbouwing dus ik ben genoodzaakt bij Pain Quotudien te gaan zitten. Ze concurreren met elkaar om de eerste plaats voor de slechtste service naast de hoogste prijs. Ik hou er niet van, maar in Martínez moet je wel erg lang zoeken als je iets anders wilt. Ik schrijf intussen met de hand verder. 4V leest Wijnberg, we behandelen het verschil tussen leugen en bullshit. Een discussie wordt het niet. 4V bestaat uit een leerling en we zijn het verrassend vaak met elkaar eens. 2V bestaat uit twee leerlingen en die schrijven vandaag een verhaal met drie van deze woorden. Struikrover is een dingetje. Daar hebben ze nog nooit van gehoord. Zelfs als ik uitleg dat ‘rover’ dezelfde afkomst heeft als het werkwoord ‘robar’ kijken ze me nog verwachtingsvol aan of ik de struik nog uit ga leggen. Maar wat een feest dat ze dit boek even links kunnen laten liggen vandaag. Dat vind ik overigens vooral. Voor die leerlingen maakt het niet uit. Ze vinden alles prima. Aan Max Havelaar kwamen we niet toe, maar dat komt volgende week. Bij Nederlandse kolonie gingen de ogen al glimmen. Vinden ze mooi. Bananen en koekjes zijn op, dus les is afgelopen. Lekker geen bel.En nu weer terug naar huis. Met die bus.Het is te koud voor deze jas. Als je goed kijkt, zie je dat aan mijn gezicht. Als je niet goed kijkt ook, want het was moeilijk te verbergen.Trui aan, eten koken. Mijn buren vinden er weer wat van dat ik om negen uur thuiskom en meteen ga staan koken. Zij eten pas tegen elven. Maar ik heb honger. Discussie gesloten. Tot morgen.
Janneke Lootens 
Geef een reactie