Ik wachtte niet buiten op mijn vriendin. De trap was weliswaar verlicht en er stond een bewaker voor de deur, maar de straat was donker en het voor Buenos Aires vrij koud die avond. Ik liep de marmeren trap op. Ik had snelheid, want ik had mijn flatjes nog aan. Straks zou ik mijn schoenen verwisselen en hoewel mijn dansschoenen als pantoffeltjes zaten, was het toch moeilijker en tegelijkertijd dan ook weer belangrijker om te doen alsof ik zweefde.
Ik kocht een ticket, schoof de hoge deur open en liet me verwelkomen door de schelle klanken van een tango. En een serveerster die me nors monsterde. Ik dacht natuurlijk dat zij dacht dat ik weer zo’n Europese was, maar je kunt niet weten wat andere mensen denken, dus ik glimlachte vriendelijk naar haar. Ik vroeg waar tafel 13 was en ze wees hem met tegenzin aan.
Aan tafel bestelde ik bij haar, ze was achter me aangelopen, een fles rode wijn en twee glazen. Misschien om te laten zien dat er nog iemand zou komen en ik niet alleen zou zitten de rest van de avond, misschien omdat het nou eenmaal zo werkt.
Ik verwisselde mijn schoenen en bekeek de dansende paren. En de houten vloer, de hoge muren met kristallen lampen, de antieke bar en ah, daar was de wijn.
Een knikje van een man verder weg. Richting de dansvloer.
We gingen staan tegenover elkaar op de dansvloer, in rust. Eerst het ritme aanvoelen. Van hem, van de muziek, de vloer onder je dunne zolen, lichtjes je voeten optillen, om de beurt en dan de omhelzing, waarbij je meteen weet of je hem kan vertrouwen of dat je op je hoede moet blijven. Kun je volgen of moet je mee blijven denken.
Na vier tango’s ging ik weer zitten aan ons tafeltje vlak naast het podium, waarop een orkest ons ging trakteren op verse muziek. Niet de schelle klanken van de cd die klonk, maar echte accordeons en violen. En, een echte stem. Ik had het orkest een keer eerder gezien, en was toen al onder de indruk. Vandaar ook dat ik vanavond een berichtje kreeg dat ik moest komen. Het podium rook naar het hout in een theater.
De gordijnen schoven open en het orkest zat klaar. De enige vrouw op het podium zette in op de piano en de mannen volgde haar direct. Twee mannen met wit haar zaten vooraan op het podium, een zwart kleedje gedrapeerd over hun pantalon. Daarop de bandoneons* die de tango melodie gaven.
Een man boog zich voorover naast mijn tafel. ‘Dans je?’
Ja, ik danste.
Ik dans. Mijn hand in de zijne. Deze persoon geeft me zoveel vertrouwen zonder dat ik hem veel langer ken dan twee minuten. We wiegen even samen op de maat, hebben dezelfde maat en ik leg mijn hoofd tegen zijn wang, om aan te geven dat ik het zie zitten. Hij opent de dans naar rechts. Dan gaan we en het is volledig natuurlijk. Zo simpel. Gewoon doen wat hij als mogelijkheden geeft. Dat is wat we gaan doen. En ik hoef niks te verzinnen. We zitten er samen in en we doen de dingen samen. Hij heeft ideeën en ik geef het tempo aan. We gaan alleen maar kleine afstandjes, we draaien, mijn rokje wappert op van de snelheid die we maken. Mijn hakken raken de grond niet eens, mijn rechtervoet hangt boven de grond en schrijft een rondje. Hij draait om me heen, leidt me naar de volgende hoek en we gaan verder met ons onderonsje. Er is even helemaal niets anders dan wij en het is net zo rustgevend als opwindend.
Een oud stel danst elke tango samen.
Ik ga zitten naast mijn vriendin die ijs heeft besteld voor in de wijn. Spuitwater had ze het liefst gehad.
‘Kijk dan,’ knik ik naar het oude paar. ‘Zo wil ik ook zijn,’ lacht ze. ‘Over veertig jaar.’
Ik knik. Dan krijg ik een andere oudere vrouw in het vizier. Ze danst met een jongen van hooguit 25. Haar ‘taxi’. Ze betaalt de jongen om de hele avond alleen met haar te dansen. Ik glimlach tevreden. ‘En dan ben ik haar.’

 Kijk voor meer tango op Https://Www.tangoinbuenosaires.nl

*Na het verschijnen van het stuk wees mijn tangovriendin me terecht op het misplaatste woord accordeon, dat ik gebruikt had. Het verschil tussen de bandoneon die bij tango wordt gebruikt en de trekzak die menig ongeïnspireerde straatmuzikant in Nederland op zijn schoot heeft is de langere balg, waardoor elke toets een afzonderlijke toon heeft aan de ene en aan de andere kant van het instrument. Het maakt dus verschil, net als bij een mondharmonica, of je duwt of trekt.