Hij was niet aanspeelbaar, miste een penalty en bedankte na afloop van de wedstrijd het publiek met zijn handen voor zijn ogen. Ik heb het niet over Seedorf of over Ronald de Boer, ik heb het over de Redder van Argentinië, niet toevallig ook de beste voetballer ter wereld, De Heilige Messi, wiens naam met eerbied wordt uitgesproken zelfs nu, na de eerste wedstrijd van Argentinië tegen Ijsland, die teleurstellend in 1-1 eindigde.

Een Argentijn is niet vies van een beetje heldenverering en hij heeft geluk, want het is nu al de tweede keer in de wereldgeschiedenis dat de beste voetballer ter wereld in zijn nationale team speelt. En dat op het moment dat op diezelfde wereld ook nog een paus en een koningin met zijn nationaliteit ergens rondlopen. ’t Is niet niks.

Foto: Buenos Aires Times

En Argentijnen pakken het gestructureerd aan. De koningin prijkt op dit moment in stemmig zwart met zonnebril op alle tabloids, ze leven met haar mee, de paus wordt even toegedekt met rode dekentjes omdat die zich niet heel best heeft uitgelaten over het aannemen van de omstreden abortuswet alhier, maar Messi’s hoofd staat op alle billboards, muren, producten, winkels en bussen in de stad.

Hij drinkt Taraguï mate, Gatorade sportdrank, eet Lays chips, draagt natuurlijk Adidas voetbalschoenen, belt met een Huawei telefoon en staat verder op reclames voor banken, mannenkleding, auto’s en elke willekeurige winkel van snoep, speelgoed, boeken en zelfs (!) breiwaren. Er zijn maskers te koop van zijn gezicht, voetbalshirts hebben slechts zijn naam achterop. Wil je liever een shirt zonder Messi’s naam, dan vragen ze eerst waarom en daarna vertellen ze dat het wel voor je kunnen bestellen. Ik durfde niet te vragen of ik ook Pavón achterop kon krijgen, ze begrijpen me toch al zo slecht soms. Sinds 2004 is het aantal jongens dat bij geboorte in Argentinië de naam ‘Lionel’ meekrijgt, verdriedubbeld. Zijn naam en zijn gezicht staan overal op muren geverfd. Zijn gezicht komt, kortom, vaker voor in Buenos Aires dan dat van een gemiddelde dictator in diens gehele land.

Daar verandert een gemiste strafschop niets aan.

‘Messi voelt zich verantwoordelijk voor het magere resultaat. Maar is hij verantwoordelijk?,’ vraagt Sebastián Fest zich af in La Nación. ‘Ja, maar hij is ook verantwoordelijk voor het feit dat we überhaupt op het WK mogen spelen. En hij is ook verantwoordelijk voor het elftal dat er nu staat, dat alsmaar meer wil en nog maar net begonnen is. En hij is niet meer verantwoordelijk voor dit resultaat dan de doelman van Ijsland, een Reijkjavikse bioscoopdirecteur nog al liefst, die van de laatste 24 penalty’s die op hem werden afgevuurd er slechts negen doorliet.’

Over Messi niets dan goeds. Ze gaan zelfs nog een stukje verder: het is niet de schuld van Messi, maar van de persoon die er niet is: een goede partner naast hem in het team. Als ze maar niet de droom hoeven los te laten die Messi op elke straathoek aanwakkert: het kan nog. We kunnen kampioen worden. En zelden leek iets zo terecht.

En ik moet zeggen, voor mij was het een hele ervaring. De wedstrijd kijken. Want behalve dat de entourage natuurlijk helemaal anders is dan een WK in Nederland: het is hier winter (zij het met zon en 13 graden) de wedstrijd is om 10 uur ’s ochtends, wit en lichtblauw mooi maar het is geen oranje, we kijken met duizenden tegelijk naar een scherm, niet met 15 in een huiskamer, de strepen van de zebrapaden zijn ingevuld met lichtblauw, de metro-borden geven alleen ‘vamos argentina’ en niet de storingen van de metrolijnen weer, behalve al die dingen is het voetbal zelf ook heel anders. Ik ben ineens voor het land dat sowieso gaat winnen. Slimme passjes komen aan, het voetbal gaat sneller dan ik gewend ben (in de tweede helft dan vooral) en de aanvallen gaan door het midden. En hoewel niet altijd, het werkt heel vaak wel. Je denkt: dat kan niet, maar ze hebben iets anders voor ogen en het kan wel. Ballen zitten bij Argentijnen met touwtjes aan hun schoenen. Het is niet nodig om te denken, je moet het voelen. Ik merk dat ik heel voorzichtig voetbal gewend ben. En dit is zoals ze hier omgaan met geld en verkeer: Niks voorzichtig. Riscio. Kijken of het lukt. En het werkt aanstekelijk. Natuurlijk gaat Argentinië dit winnen. Het is oneerlijk als het niet zo is.

En het wint niet.

En dat is gek.

En inderdaad.

Dat is niemands schuld.

Alleen van die stomme filmmaker. Die keeper. Want die is natuurlijk geen bioscoopdirecteur. Dat heeft u als ingelezen voetbalkenner allang geroepen. Ik denk overigens dat die journalist dat ook wel weet. Maar filmmaker is, hoewel geen voetballer, nog iets te creatief. Bioscoopdirecteur. Dan heb je echt niks te zoeken op ons WK.