Een tuin vol oranje mensen, die terwijl het de hele dag regent, sjoelen en spijkerpoepen, hun speelgoed op een kleedje verkopen en spontaan in het Wilhelmus uitbarsten. Dat kunnen alleen maar Nederlanders zijn. Het gebeurt niet vaak hier in Buenos Aires, dat het de hele dag regent, maar voor een Nederlands feest maakten de weergoden graag een uitzondering.

Bij een van de Nederlandse families in Buenos Aires verzamelde zich zaterdag zo’n honderd man van uiteenlopende leeftijden voor een ouderwets gezellig Koningsdagje. (Ja, ze hebben een grote tuin, ja.) Er waren poffertjes, broodjes kroket, kaas, stroopwafels en bier. Sommige kinderen schminkten de vlag verkeerd om, vele gesprekken voltrokken zich in het Spaans en een enkeling had de woorden op het T-shirt van degene voor zich nodig, maar we hadden echt even het gevoel alsof we in Plaswijck stonden. Of het Vondelpark voor mijn part (liever niet overigens). Inclusief dus die plensbuien. Harder dan we hebben konden en meters bier.

De donderdag ervoor was ik al met een van mijn collegaatjes naar de borrel op de ambassade geweest. Dat is voornamelijk een netwerkborrel voor de werkende Nederlander hier, want zelfs de toespraak van de ambassadeur was in het Spaans. We hadden ons zo netjes aangekleed dat mensen ons niet herkenden. Ook weer zoiets. De stamppot was voor de temperatuur die dag wat aan de hete kant, maar smaakte naar thuis en het volkslied, hoewel zonder enkele overtuiging gezongen, ontroerde me toch.
Na de champagne schakelde ik pijlsnel om, want ik had een les te geven. Die combinatie heb ik al vaker gedaan. De les was deze keer voor mijn drie leerlingen van groep 2 tot en met 4 (ja precies, dat is er dus in elk groep eentje).

Maar er was nog meer Koningsdag, want ik trok met mijn collega’s in het oranje gehuld naar de Nederlandse bar alhier en we zongen steeds harder, naar mate we meer bier gedronken hadden. Dat wil zeggen vooral ik. Ik leef nou eenmaal niet meer voor jou. I’m nobody’s wife. Ik kan niet zeggen dat ik iets tekort kom, geen idee, geen benul, leef alsof het je laatste dag is, pak alles wat je kan, ik heb de hele nacht liggen dromen, het is een nacht, maar een keer in de zoveel tijd komen dromen uit. ‘Hoe ken jij al die nummers?’ Ook dat heb ik vaker gedaan, zullen we dan maar zeggen.

Ik heb me nog nooit zo bezig gehouden met Koningsdag als deze keer. En dat terwijl ik juist nu niet in Nederland woon.

Foto’s: Sanne Postma, behalve de selfies, die zijn van Merel en Hanneke.