Ik wil tangoschoenen kopen. Want tango zit onder mijn huid. En ik zit er al jaren over te zeuren. Bij mezelf. Dus nu ga ik ze kopen.
Ik heb er een project van gemaakt. Kruisjes gezet op een kaartje van de stad. Daar zitten tangoschoenenwinkels. Als ik uit de metro stap, voel ik me in een aflevering van America’s Next Top Model, op zoek naar een modellenbureau dat me wil contracteren. Gelukkig geen hoge hakken aangedaan, want er moet worden gelopen.
De eerste winkel op mijn lijst is op Riobamba 448. Helaas. Nummer 448 blijkt een olijfoliewinkel te zijn geworden, om precies te zijn sinds vorige week en er staan twee mannen buiten te flyeren.
“Zoekt u olijfolie?”
“Nee tangoschoenen.”
“Er zat hier een tangoschoenenwinkel, maar die is weg,” legt een van de mannen uit. Zoveel is duidelijk.

Ik loop terug naar Sarmiento 1938. Er zou er in deze straat ook nog eentje op 1947 moeten zitten.
Op 1938 hangt een spandoek buiten. Neotango. Bingo.
Eerst druk ik op de bel, dan doen ze de deur voor me open. De enorme rij aan mini-schoentjes ontmoedigt me een klein beetje, omdat mijn voeten maat 42 aantikken. Ook de gespierde benen van het meisje dat al schoenen zit te passen in haar nonchalantie korte broek doen mijn zelfvertrouwen geen goed. Ik leg de verkoper het probleem voor van mijn vrij Europese maat. Helaas. Voor die uitzonderlijkheid heeft hij helaas geen oplossing. Een paar in maat 41 is alles wat hij kan bieden. Of ik die wil passen.
Hij komt met een paar wanstaltige gouden muiltjes, beglitterd, wat een feest, aanlopen en ik weet dat ik ze nooit ga kopen al zitten ze als gegoten. Maar ik wil ze voor de vorm wel even proberen.
Ik pers met veel moeite mijn tenen in de gouden bandjes, mijn hiel kan niet eens doen alsof het bijna past. Ik voel me een stiefzus van Assepoester en kijk hem wanhopig aan. Hij is ongevoelig voor wanhoop.
“Je voeten zijn ook wat gezwollen.”
Natuurlijk. “Dat zal niet anders zijn als ik in dit weer tango sta te dansen,” lach ik.
‘Het is leer, je moet het nog uitlopen.” Ik begrijp niet echt of we een gesprek voeren of dat hij gewoon zijn zinnetjes opzegt die hij gewend is te zeggen. Ik vraag hem of hij winkels kent die grotere maten verkopen. Kent-ie niet. Maar er zijn zeker wel winkels die op maat maken. Dat doen zij helaas niet.
Ik bedank voor weinig en ga op zoek naar 1947. Bestaat niet.
Een man op straat vraagt weer waar ik naar op zoek ben, want het is waarschijnlijk een behulpzaam type. De tangoschoenenwinkel. Kent ie niet. Maar er zitten er een hoop op Suipacha en Corrientes. Wel een eind lopen. Ik ga op weg.
Op mijn kaartje staan inderdaad wat kruisjes bij die straten. Daar aangekomen vind ik geeneen tangoschoenenwinkel.
Ik zijg neer in een koffiewinkeltje en begin op internet meer te zoeken. Op zaterdag is alles in het microcentro gesloten. Dat is logisch, er wonen geen mensen, iedereen werkt hier alleen. Het is gewoon een enorm bedrijventerrein.
Dus een winkel opengooien op zaterdag is verlies draaien.

Ik ga op donderdag terug. Vier winkels direct naast elkaar verkopen tangoschoenen. Echt iets voor mij. Ik vind het lastig om naar binnen te gaan, want ik denk dat je dan heel veel van tangoschoenen af moet weten en eruit moet zien als een Argentijnse danseres. Maar dat hoeft natuurlijk niet. Ze willen vooral dat je wat koopt. En ik merk dat dit de winkels zijn met niet de allerbeste kwaliteit aan schoenen. De bandjes passen vaak niet, de draadjes hangen er los aan, het zou zeg maar kwaliteit Axi schoen zijn in Nederland. Dat wat je koopt voor een tientje. Dat ben ik niet van plan. Het moeten mijn ultieme schoenen worden en ik heb ze graag zo simpel mogelijk.
In de eerste winkel heeft de mevrouw maar liefst vier paar zwarte schoenen in maat 42. Maar het woordje ‘simpel’ in mijn omschrijving heeft ze niet begrepen of algemeen opgevat. Ze heeft zwarte schoenen met bandjes die over elkaar heen gaan, schuin over de wreef, eentje heeft een Venetiaans maskertjes aan het bandje en met glitters is volop gestrooid. Aan mijn voet is het nog niet eens heel lelijk, maar het is zo niet mij dat ik echt zeker weet dat ik deze schoenen niet wil hebben.
De verkoopsters in de volgende winkels brengen me allerlei schoenen die mijn oma nog ouderwets zou hebben gevonden. Ze zijn onder de indruk van mijn lengte. ‘Je danspartner? Is die ook lang, anders moet je een lagere hak.’ Mijn vriend torent boven mij uit, maar hij danst geen tango. ‘Is het een Argentijn?’ Een klant verderop bemoeit zich mompelend met het gesprek. ‘Wat een uitzondering voor een Argentijn.’
Ik lach. ‘Ja.’ Ik weet niet welke van de twee feiten ze bedoelt, maar ik neem maar aan dat ze ze allebei uitzonderlijk vindt.
Dan ga ik weer verder, want deze schoenen zijn het sowieso niet.
Ik zoek op internet nog even naar ‘grote maten tango schoenen buenos aires’ en er komt een winkel uit, opnieuw op Riobamba. Nou vooruit dan maar. Ik zie dat de winkel zich bevindt op de tiende verdieping. Dat gebeurt wel vaker hier. Alle winkels gaan op slot, je belt altijd aan voordat je naar binnen kan. Dus kan je net zo goed een huis huren en daar een winkel in beginnen. Dit appartement bevindt zich op de tiende en ik bel dus aan in het portiek. ‘Ja?’ klinkt een vrouwenstem. Ik heb door al die moeite die het kost, wel altijd een gevoel alsof je een goede reden moet hebben om hier een winkel binnen te gaan. Dus ik begin een verhaal over grote maten tangoschoenen. ‘Ik kom naar beneden, wacht even.’
Ik wacht een minuut of vijf en dan gaat de deur open. ‘Kom binnen, hoe gaat het?’ Ik moet er nog steeds aan wennen, zeg ‘goed’ en vraag niks terug. Dat bedenk ik me pas als we al in de piepkleine lift met een traliewerk ervoor staan. Ik sta met mijn neus tegen haar achterhoofd. We zwijgen. Ik laat het maar om alsnog iets terug te vragen.
Als we boven zijn, nodigt ze me uit binnen te komen in het appartement dat volledig ingericht is met schoenendozen.
‘Ik heb een vraag: heb je ook schoenen voor vrouwen met grote voeten?’
‘Hoe groot?’
‘Maat 42.’
‘Nee, die hebben we niet.’
Ik vraag waar ze denkt dat ik ze wel kan krijgen, maar daar heeft ze geen antwoord op. Of ik nog iets anders nodig heb.
Nee. Ik had niet echt een lijstje gemaakt.
We staan even awkward tegenover elkaar.
‘Dan ga ik maar weer.’
Ze knikt en gaat me weer voor naar de lift.
Zwijgend staan we weer achter elkaar. Zonder tangoschoenen.
De moed zinkt me intussen in mijn sandaaltjes.

Als ik thuiskom begint ik te googlen. Ik vind een fabriek die tangoschoenen maakt.
Ik zie mooie schoenen voor dames en ze gaan tot maat 43. Voor de zekerheid mail ik de vraag of ze de schoenen die ik wil hebben in 42 hebben en of ik ze kan komen passen.
Drie dagen later heb ik een mail terug. Dat ze ze voor me willen maken en dan mag ik ze komen passen.
Het lastige is dat ze ver weg zitten en dat als ik het aan mijn vriend vertel, hij niet zo blij is met het idee dat ik in mijn eentje met de bus naar die buurt ga. Hoewel ik op dat moment hem nog spottend aankijk, is het resultaat van dit liedje dat ik mezelf een angst aan praat om daarheen te gaan. Ik geef het voorlopig even op.

Enkele maanden later kom ik in huis terecht bij een Nederlands meisje, we hebben hetzelfde gestudeerd en we zijn ongeveer even oud. We hebben allebei de beslissing genomen om naar Buenos Aires te vertrekken. En we hebben allebei een paar keer per week een uurtje nodig om te klagen. Om de een of andere reden, waarschijnlijk de frustratie, schreeuwen we allebei als we klagen. En we hebben een hol huis, dus je hoort het beter. Het holle huis is namelijk voornamelijk een danszaal. Met spiegel en al. Ze geeft tangoles. We hebben allebei iets met tango, met als verschil dat zij hem elke dag danst en ik hem vooral heel mooi vind. Ze wil me aan het dansen hebben, en eerlijk gezegd wil ik dat ook wel. ‘Maar ik heb geen schoenen,’ sputter ik tegen. ‘Dan koop je die,’ schreeuwt ze.
‘Ik heb maat 42!’
Nu heb ik d’r. Ze valt even stil. Zelfs zij vindt dit een onoverkomelijk probleem, merk ik. Maar nee, ze glimlacht. Ze komt terug. Ik zet me schrap. Ben benieuwd wat ze ertegenin te brengen heeft.
‘Je moet ze laten maken. Op maat. Ik ken iemand die dat perfect voor je doet. Wel prijzig, rond de 60-70 euro, maar je hebt wel goede, nette schoenen, in de maat die je wilt.’
Mijn mond valt open. 70 euro? Prijzig?
‘Wie?’ vraag ik fel.
‘Juan. Ik geef je z’n nummer.’

Juan heeft een klein atelier in de binnenstad. In Sarmiento, de straat waar alle tangoschoenenwinkels van Buenos Aires zouden staan, volgens de website. Ik kom ook langs verschillende plekken waar ze me ‘nee’ verkochten. ‘Helaas, maat 42 is ondoenlijk.’
Juan is er niet als ik langskom, maar de jongen achter de balie gebaart me te gaan zitten. Hij trekt niet eens zijn wenkbrauwen op als ik mijn maat noem. Wat voor soort schoenen ik zoek, knikt hij. Ik wil simpel. Zwart. Niet te hoge hak. Hij gaat Juan appen. Ik snuif mezelf langzaam high aan schoenenlijmgeur.
Juan begroet me met een kus op mijn wang en zijn wenkbrauwen gaan wel omhoog, maar dat is omdat ik Guillermina noem, mijn huisgenoot. ‘Hoe is het met haar? Ze moet nog nieuwe schoenen komen passen, ik heb ze klaarstaan voor haar.’
Juan vraagt mijn maat, kijkt even naar mijn zweterige voeten die ik uit mijn verfrommelde all stars gewurmd heb en knikt zwijgend.
Dan loopt hij naar het magazijn. Hij komt terug met een paar neutrale schoenen maat 41,5. Ze zitten als gegoten.
‘Welke kleur?’
‘Helemaal zwart.’
‘Met een bandje over je wreef naar boven?’
‘Nee.’ Lelijk, denk ik.
‘Hak maar 7,5 cm doen?’
Ik knik langzaam. ‘Is dat hoog?’
‘Nee,’ lacht hij. ‘Maar als we hem te hoog maken, word je te lang om hier te dansen.’
Ik glimlach een beetje.
‘Mag ik de hiel een printje geven?’
‘Nee. Zwart.’
‘Maar dat is saai.’
Ik snap die Argentijnen soms niet he. Alles moet maar aandacht trekken en anders en print.
Hij laat me een schoen zien met een slangenleren printje. ‘Vind je dat mooi?’ Het is inderdaad wel mooi ja.
‘Dan is de schoen nog een beetje speciaal.’
Hij wil natuurlijk zijn stempel erop drukken, dat snap ik ook wel.
‘Vooruit dan maar,’ knik ik. En ik voel me een dare devil.
‘Ik doe het zo, ik maak ze in deze maat en dan kom je ze passen en pas ik ze weer aan als ze af zijn.’
Ik glunder. ‘Dankjewel.’
‘Het wordt wel prijzig. 2200 pesos. Omgerekend: 114 euro. Voor schoenen op maat vind ik dat niet prijzig. Hoewel hij duidelijk wel is opgeslagen in de laatste maanden.
‘Wil je wat vooruit betalen?’
‘Hoeveel is gebruikelijk, de helft?’
Ik heb toevallig net mijn salaris gehaald en dat kan er makkelijk af.
Hij vraagt me of het niet teveel is, want hij wil niet dat ik hierom niet kan eten. Ik vraag me af wat hij heeft meegemaakt in deze winkel en leg elf briefjes van 100 pesos op de toonbank.
‘Ik zie je maandag!’ roept hij. En voor het eerst ben ik uit mezelf gedag gaan zeggen met een zoen.
Zo blij ben ik.

Mocht je in Buenos Aires ook zulke mooie schoenen willen laten maken:

Arza Zapatos
Sarmiento 1833
011 15-6641-2721
Facebook: Arza.Zapatos
Instagram: @arza.zapatos
open vanaf 13:00