Mijn hosts hebben weer eens uitgebreid gekookt. Ik mag mee-eten. Nadat ik twee keer netjes gevraagd heb of ze wel genoeg hebben. Niet dat ik daaraan twijfelde, maar omdat het nou eenmaal beleefd is. Vinden ze onzin. Ze maken altijd extra, want je weet nooit wie er aanschuift. En ze vragen niet of je mee wilt eten, als ze het uit hun eigen mond moeten sparen, daar mag ik vanuitgaan.
Het gesprek komt op mijn blonde haren. Die ooit nog veel blonder waren. Ze lachen. ‘Was dat niet zo’n sprookje,’ vraagt hij aan zijn vrouw. ‘Goudlokje?’
‘Ja,’ knikt ze. ‘Ging over een meisje dat het huis van de beren binnenkwam, alles opat en nooit meer wegging.’