Sinds de Nederlandse avond zijn mijn twee huisgenootjes gek op Nederlandse muziek. Typhoon heb ik al enkele malen over de gang horen schallen, zonder dat ik hem had aangezet. Van Kyteman zijn ze bijzonder onder de indruk en ook Hemingway van Bløf gooit hoge ogen (maar dat is natuurlijk ook een beetje omdat ze dat wel kunnen verstaan). Ik wijs hen erop dat hun muzieksmaak behoorlijk verbetert.

‘Sterker nog,’ legt een van de meiden uit, ‘ik betrap me erop dat ik wel eens mijn hand tegen mijn voorhoofd zet als de beat dropt.’

‘Mamamarihuana,’ zingt de ander vanuit de keuken.