Op het vliegveld in Madrid moet mijn tas door de controle. De twee meisjes achter het scherm nemen mijn tas even apart. ‘Mogen we hem doorzoeken?’ Weigeren heeft weinig zin, vermoed ik, dus ik knik.
Zonder het uit te spreken vraag ik me af wat daar nou in kan zitten wat niet door de keuring van het scherm heen kan. Ze halen alles netjes eruit en leggen het naast de tas neer. Daarbij komen mijn twee Tony Chocolonely-repen, caramel zeezout, tevoorschijn. Gister nog gekregen voor de reis.
‘Die mogen helaas niet mee,’ schudt het ene meisje bloedserieus haar hoofd. Heel even denk ik: ‘Kut.’ Lachend pakt ze de tas weer in en geeft hem aan me terug.