Ik lees 4havo Mariken van Nimhegen voor, of, zoals zij liever zeggen: ‘Mariken van Nimma.’
Mariken van Nimma is in het begin ‘hoer’ en ‘slet’ en ‘teef’ genoemd, dus toen was het nog enigszins te pruimen, maar nu ze naar een wagenspel staat te luisteren is de interesse van de leerlingen behoorlijk afgezwakt.
Ze lezen wel mee.
Behalve die vier achterin. Die lezen niet mee. Ze moeten lachen.
Ik vraag een van hen waarom ze moeten lachen.
‘Er is niks mevrouw.’
‘Dus je lacht om niks? Dat geloof ik dan weer niet.’
‘Tja mevrouw, ik weet het. Ik ben echt een raar geval.’