Een aantal leerlingen van mijn oude school doen mee aan een toneelwedstrijd. Ik zie de voorstelling en een aantal ex-collega’s. Eén van de meisjes op het podium is uiteindelijk, in het stuk, bereid om op te geven waar ze de meeste betekenis aan geeft: haar onschuld. Die verliest ze in een donker hoekje op het podium. Daarnaast heeft ze een gefrustreerde rol en moet ze veel schreeuwen in het stuk. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze ons komt vertellen, na afloop in de foyer, dat ze pijn in haar keel heeft.

‘Ja meid,’ knikt mijn collega. ‘Gelukkig is het je keel.’