Weet je wat het was, 

Om drie uur ‘s middags, we zijn net een half uur wakker, zit ik met dit brakke hoofd tegenover me in de metro. Hij doet alsof hij geen zin heeft, maar dit wordt een geweldige dag. 

Kijk eens even. San Lorenzo – Crucero del Norte. (Voor de Argentine-reizigers onder jullie: ja dat is ook een busmaatschappij)

Onophoudelijk zingen die gasten alle liedjes die ze kennen en geoefend hebben. Met hun handen omhoog. 

Toen we uit de bus stapten en hiernaar toe liepen, fluisterde Edu dat ik mijn telefoon niet mocht aanraken. Het is een slechte wijk. Ook rondom het stadion moest ik mijn oren en ogen openhouden van hem, dus ik was supervoorzichtig. In de 80e minuut van de wedstrijd vraagt ie ineens: moet je geen foto’s maken? Dus ik kijk hem verbaasd aan. Natuurlijk wel, maar… In het stadion is het veilig, dan mag het, zegt ie dan. Oh… dus dit is hoe veilig voelt. Oké. 

We gaan met de metro terug. We kunnen overstappen op een andere metro, dan zijn we direct thuis. ‘We kunnen ook nog even naar de markt en de tango gaan kijken.’ Omekot, hij is zo lief. 

De markt mist wel een zonnetje. 

En even ben ik bang dat deze ongrappige clowns mijn tangomensen hebben verjaagd. Maar het is de ‘dag van het kind’ in Argentinie. 

En hier zijn mijn tangodansers. 

Mijn tango-opa is er nog steeds. ❤

En ook nog uit eten. Wat een dag. Zondagen zijn mijn lievelings.