Weet je wat het was

Toen ik vanochtend wakker werd, was het ineens heel zonnig en zo is de stad het aller allermooist. 

Dus ik ging heel snel douchen en naar buiten. 

Zodat ik alle gebouwen kon fotograferen. Oké, dat zijn er wel een beetje veel. 

Ik loop Hdefensa af naar Plaza de Mayo. Daar zijn we weer. 

Dranghekken, spandoeken, politie, check. Ja hoor als er al iets verandert, dan is dat in elk geval nog niet gebeurd.

Bij het roze huis, plaats waar Evita zei dat Argentinie niet hoefde te huilen voor haar part, bedacht ik me dat ik het nog nooit van binnen had gezien. 

Dus ik ging naar binnen. ‘Het was saai,’ zei ik later tegen Edu. ‘Tja. Ik vind het niet verrassend. Het is een roze huis.’ En dat dekt wel de lading. Ik had hem zeg maar, niet tien jaar eerder moeten ontmoeten. 

Ze heeft wel een mooi uitzicht, la presidente. 

Ik neem de metro naar Palermo. Het is tijd voor het echte werk. 

Schrijven in mijn lievelingsbakkerij. 

Omdat nou ja, dit dus. 

Na enkele bladzijden en net zoveel uren schrijven, vervolg ik mijn tour. De markt in Palermo is bijna net zo leuk als in San Telmo. 

Ik blijf even zitten op Plaza d Italia en schrijf nog meer. Wat is dat toch met de inspiratie in deze stad?

En terug naar het centrum. Ik moet nog even bijslapen voordat ik vannacht mee mag met de zware jongens. 

Over zware jongens gesproken. 

Ik kom per ongeluk terecht in een Boliviaanse parade. 

Dansende kinderen, ja hoor, dit is Boliviaans. 

En hun moeders. 

En hun vaders. 

Een paar uur later bevind ik me in de pizzeria van Ernesto. 

Daar wordt champagne geschonken. Nou ja niet aan iedereen, maar wel aan Juana. Hoog bezoek, vindt Tano. Juana, dat ben ik dus, he. 

Ernesto heeft in de keuken wat geheugensteuntjes opgehangen. Niet voor zichzelf overigens, want deze knar is nooit de weg kwijt. 

Vergeet wat ik net gezegd heb. 

Mimi, de poes wel. Dit kan toch niet lekker liggen? Maar goed, jullie weten het, Mimi is altijd donken. Lees hier maar.

We gaan op weg naar de discotheek. El boliche. Op straat komen we overal vrienden tegen. Of nou ja, mannen van dezelfde leeftijd die elkaar een zoen op de wang geven. In Nederland zouden dat eerst broers moeten zijn, hier kan dat bij iedere voorbijganger. De drankjes in de club zijn hier niet te betalen, dus drinkt men in op straat. Met koelbox en al. 

#selfie met de enige meiden van het gezelschap. 

Oh deze is beter. 

Volksheld Andi gaat optreden in deze club. Met zijn niet te versmaden Cumbia. En hij begint, zoals Edu hier laat zien, om een uur of kwart over zes. In de ochtend. 

Om kwart voor acht maakt Nestor nog even wat vlees klaar in de keuken van zijn zaak. Tuurlijk.