Mimi sluipt met gepaste snelheid langs de natgeregende muren van Palermo. Ze ontwijkt handig een enorme plas en wurmt zich uiteindelijk door een deur die precies opengaat als zij er langskomt.
“Hee Mimiiii!” Tano komt door de deur naar buiten en houdt haar naam lang aan, zoals porteño’s doen. Zijn armen dragen drie pizzadozen en een zakje met empanada’s. Hij heeft zijn regenpak aan, dat zelfs zijn schoenen beschermt.
Mimi kijkt hem even aan, rilt van de plotselinge warmte na de natte avond op straat en vervolgt dan haar weg de pizzeria in.
Het zit er vol met mensen en het lawaai dat zij en de tv maken om elkaar te overstemmen blijft even vertrouwd als hinderlijk. Ze vlucht langs al de handen die haar proberen te grijpen, die bij mannen horen die onophoudelijk ‘Mimiiii’ gillen. Porteño’s. Macho’s zijn het. Volwassen mannen, met een kinderlijk eergevoel. Ze moet er niks van hebben. Ze is hier om te eten, niet om bij mannen op schoot te zitten, laat staan te doen wat ze allemaal in gedachten hebben. Ze spiedt de ruimte rond op zoek naar de dochter van de baas.
Die komt net de trap aflopen.
Ze kijken elkaar aan. Het meisje roept haar met haar ogen. ‘Kom maar Mimi, boven heb je geen last van ze,’ lijkt ze te willen zeggen.
Dankbaar rent Mimi achter het meisje aan. Boven de pizzeria is het huis van Ernesto, de baas van de tent, die achter in de keuken vol toewijding zijn pizza’s staat te bakken.
Het was intussen een uur ’s nachts, nog altijd etenstijd in Buenos Aires, nog altijd geen bedtijd voor de kinderen. Ernesto’s dochter zet een bord voor haar klaar. Terwijl Mimi haar eten wegschrokt, gaat het gesprek beneden in het restaurant over haar.
‘Mimi dat is me er eentje, die leeft ’s nachts en slaapt overdag.” Dat is Eduardo, el Cofla, zoals hij genoemd werd. Grote mond, klein hartje. Dat ze dag en nacht omdraaide, was wel waar, maar hij had niet zoveel te zeggen, want hij deed exact hetzelfde. En hij had een baan. Zij niet.
Als Mimi klaar is met eten, veegt ze haar mond schoon en loopt een stuk rustiger naar beneden dan dat ze naar boven gekomen is.
Beneden laat ze zich echter alsnog niet grijpen en huppelt behendig tussen de tafels door. Ze zoekt een plek voor zichzelf.
Onder de tv ziet ze een plek.
“Dronken Mimi,” roept Edu naar haar.
Ze gluurt tussen haar oogleden door voordat ze zich op het tv-kastje opkrult om te slapen.
‘Spreek voor jezelf, jongen,’ denkt ze en spinnend valt ze in slaap.