Weet je wat het was,

ik zat in de bus naar Buenos Aires vanaf het vliegveld. En het regende. En de vorige keren dat ik de stad naderde, was ik vol emotie. 

Nu dacht ik: daar ben ik weer. Het is altijd vertrouwd geweest, maar nu is het ook bijna gewoon. Maar misschien was dat het weer. 

Ik ga heel even boodschappen doen en dan sta ik ineens weer op Plaza Dorrego. Alles ligt er gelukkig zo bij als ik het heb achtergelaten. Overdag is hier trouwens vrij weinig te doen. Maar dat kan ook het weer zijn. 

Na een paar uur te hebben geslapen, drink ik een bier met een meneer. 

En neemt hij me mee naar een pizzeria. Van een vriend van hem. 

Dit is die meneer. ❤ Mijn meneer. 

Dit is Mimi. Wil je meer over Mimi lezen en over de pizzeria, klik dan hier. 

Nou goed, het staat hem wel. En het moet gezegd, hij is er ontzettend blij mee. ‘Mag ik hem aan als we gaan poolen?’ Eh tuurlijk. Overigens, het is donderdag en drie uur ‘s nachts. En ja, we gaan nog even poolen. 

Edu en Tano zitten in een team en nemen het op tegen Ernesto en mij. Het kost ze moeite om te winnen en geloof me, dat lag niet aan Nestor en mij. 

Tano, Cofla, ik en Nestor.

Dus.