Weet je wat het dus was, 

vandaag was het superlekker weer, het leek wel zomer. Ja voor mij dan, want toen ik dit aan mijn Zuid-Amerikaansevrienden liet zien, waren zij verbaasd dat iedereen zonder jas liep, want, zomerkte Renata terecht op, de bomen zijn nog zonder bladeren, zoiets had ze nognooit gezien. In Brazilie hebben alle bomen palmbladeren en die vallen er
alleen af als er nieuwe zijn. Niet omdat ze de treinen willen tegenwerken door
op de rails te gaan liggen ofzo. En zeker dat het niks met het begrip ‘herfst’
te maken heeft.

Ik moest vandaag weer langs Leiden, waar zelfs de boten alweer in de grachten varen, want mijn verzekeringsmeneer
had nog wat dingen met me door te nemen. 

Hoewel we vooral over mijn reis
gepraat hebben, heeft hij in een mum van tijd ook nog een verzekeringspakket
voor me in elkaar gedraaid en dus kan ik weer veilig en wel op weg en naar de
tandarts.

Omdat ik wist dat alles weer veilig kon, kon ik het ook
gelijk op een zuipen zetten, want, zoals Edu appte: je hebt nog maar een week
vakantie. Ik zie het liever niet zo terminaal, maar hij ziet meer overal een
reden in om het op een zuipen te zetten. Daarom mag ik hem wel. 

Manon, die na
veel smeken ook aanschoof op het terras, zei na enkele verhalen dat ze hem ook
wel mocht en dat vind ik best knap, want ze heeft hem nog nooit meegemaakt, en
dan denk ik: wacht maar tot je hem in het echt ziet. Nou ja, dat duurt nog
even.

Chris en Nick had ik verder niet uitgenodigd, maar ze
schoven toch aan, zo zijn ze en zo werd het toch nog gezellig. 

Want hoewel de
een zonder geld zit en de ander zonder vrijheid, grepen ze beide omstandigheden
met beide handen aan om het op een zuipen te zetten en dat kan ik wel
waarderen.

Ineens vergat ik zomaar dat ik wel thuis zou eten en dat dat
eten thuis nou eenmaal begint om zes uur en omdat ook mijn batterij van mijn
telefoon het had opgegeven en ook die van Manon, moest ik mijn toevlucht zoeken
tot die van Nick en sprak ik de woorden: “Nick mag ik even mijn moeder bellen
dat ik niet op tijd ben voor het eten.” Dat was een hilarisch moment.

Toen ik van mijn moeder telefonisch hoorde dat er paella,
haring en kibbeling klaarstond, ging ik natuurlijk als een malle naar huis.

Na al deze heerlijkheid te hebben verorberd, verbaasde ik me
nog even enkele seconden over het feit dat pasen alweer voor de deur staat, en
daarna beantwoordde ik mijn cravings voor chocola, door de eieren gewoon maar
op te eten. Er hoefde niet te worden gezocht, ze stonden gewoon op tafel, er is
bij mijn weten ook geen haas aan te pas gekomen.