Weet je wat het dus was, 

ik ging vanochtend ineens ontbijtenmet de kwarktaart die Anne en Willem gisteren hadden gemaakt en dat was echteen aanrader.

Ik werd er gelijk blij van, kijk hoe blij. Ik ging met debus omdat ik op weg was naar Beverwijk, want ik had een sollicitatiegesprek.

Beverwijk is zeg maar niet onwijs naast de deur als je met treinen en bussen erwil geraken, maar het lukt best aardig, want alles sluit best aardig op elkaaraan. En dat is natuurlijk nooit een reden om een baan niet te nemen, kijk maarwaar ik acht jaar lang naar toe gereden ben elke dag. 

En zo kom je nog wellangs mooie stations, zo is het ook. Ik hou daar van, dat weten jullie intussenwel. Het gesprek ging echt bijzonder goed en ik zal jullie de details besparen,maar ik ga er maar gewoon werken vanaf maandag. Wel zo makkelijk. 

Ook makkelijkwas dus dat ik een boterham met kaas had gesmeerd voor mezelf ’s ochtends, ikblijf mezelf verbazen. En ik had ook het boek van mijn opruimgoeroe bij me, dusdat ging ik lezen toen ik op de trein zat te wachten. Intussen ben ik nu bij
het onderdeel kleding uitzoeken en ik denk dat ik dit weekend begin. Het lijkt
me echt leuk om te doen, nou dat heeft die Japanse dan maar weer gewonnen, ik
had het zeg maar zelf ook niet aan zien komen.

Toen kon ik daarna, toen ik toch in Leiden was, wel even
langs bij Erik. 

Daar is het altijd lekker rustig en hij heeft ook bier, dus dan
zou je bijna zeggen: wat wil je nog meer.

Als ik in Leiden ben, dan valt me tegenwoordig wel het
ballengehalte meer op dan vroeger. Ik vraag me dus af of dat is, omdat ik nu zo
om ze moet lachen en ze vroeger niet echt vervelend vond, maar nu denk ik echt:
doe normaal. Of dat het komt omdat ik tegenwoordig vaak overdag in Leiden ben
doordeweeks en dat heb ik natuurlijk echt lang niet gedaan. Ik was er altijd
alleen ’s avonds want serieus ik had echt geen leven, ik werkte alleen maar.

Toen zag ik toen ik al die overpeinzingen van die ballen
zat, ineens bus 400 langsrijden, en even voor de goede orde: dat is dus mijn
bus, die had ik nodig om weer in Zoetermeer te komen, dus ik ging rennen. Maar
ja, ik had natuurlijk mijn hakken aan, omdat ik me een beetje representatief
moest kleden voor het sollicitatiesgesprek, overigens zag ik tijdens het gesprek
dat er een vlek op mijn shirt zat, maar dat heeft aan de uitkomst van het
gesprek dus geen kwaad gedaan, want zoals ik al zei was ik toch gelijk
aangenomen. 

Enfin, op mijn hakken rende ik honderden meters voor de bus, maar
ik haalde hem toch. De buschauffeur was best een beetje onder de indruk, daar
zijn ook wedstrijden voor he, zei ie. Maar daarna gaf hij wel toe, dat hij
extra langzaam had gereden, want dat moet tegenwoordig in de Breestraat. Ik had
dat wel gemerkt, maar dan denk ik, zeg dat nou niet, want ik voelde me net zo
goed dat ik die bus gered had.

Er was verder niemand thuis helaas, dus ik kookte en dronk
wijn in mijn eentje, maar gelukkig kwamen er wel om beurten huisgenoten binnen
gedruppeld die mij hielpen met opeten. Niet met opdrinken. Ook dat was
gelukkig. En daarna keek ik toe hoe een van mijn huisgenoten, in dit geval mijn
broertje, Zelda the Windwaker uitspeelde, want ja, die dingen moeten ook
gebeuren.