Ik maak vanochtend voor het eerst thee. Als ontbijt. 

Ik ben al heel vroeg vandaag. We hebben les op het strand. Dat strand ligt er heerlijk bij vanochtend. Dit wordt wat. 

Sophie lacht. Als je hier in het ziekenhuis ligt, heb je t wel mooi bekeken. 

Nog zo stil op het strand. 

Komt die Hispania-school ineens het strand op. 

Nou ja, de zon komt wel meteen door. 

We krijgen allemaal opdrachten. En een nieuw meisje in de groep. Wendy. Wendy spreekt hier random mensen aan met una pregunta. 

We hebben ook een nieuwe jongen. Hij heet Flo. Ik verzin het ook niet. 

Hier een beter zicht op Flo. 

De mensen die we met onze pregunta hebben aangesproken, doen hun uiterste best om een antwoord te vinden. Van alle kanten wordt hulp ingeroepen. 

Dit meisje helpt ook. Haar shirt klopt niet, of ik had de verkeerde tram vanochtend. 

Deze oude vrouw wil ook een paar liedjes voor ons zingen. Het wordt een hilarische ochtend. 

Even met mijn matties (Alina, Eighleen en Sophie) over het strand flaneren op zoek naar meer antwoorden.

Deze twee types ontkomen ook niet aan de preguntas van Wendy en Flo. Goeie aanwinsten. 

Terwijl we over het strand wildvreemde mensen Spaanse vragen stellen, bedenk ik me ineens hoe erg het was dat leerlingen  van ons in Luik, Aken, Lille, Dusseldorf en waar we ook waren mensen in het wild in het Duits of Frans aan moesten spreken met aldoor dezelfde vragen. Alsnog mijn excuses voor die belachelijke opdracht. (Overigens, voor klachten wendt u tot de Franssectie onder leiding van Haksteen)

We moeten ook een liedje leren van Spanjaarden en dat dan samen opvoeren. We zijn er maar druk mee. 

We krijgen ijs. 

Ik ga met Joelle ’s middags nog even naar het strand. Wat een feestje. Ik vertel haar mijn Luik-Aken-ervaring van vanochtend. “Echt he, dat was echt een belachelijke opdracht.” Oke. Joelle en ik maken leuke plannen trouwens. Websitetechnisch. Later meer 🙂

Naast ons is een hele groep vrouwen met kinderen aangeschoven. Joelle en ik zijn even huiverig voor lawaai en huilen, maar deze kinderen zijn bizar lief. Ze spelen uren met een paar schepjes en emmertjes en hebben geen enkele keer ruzie. We dopen de kinderen Juan, Lucas, Manuel, Raoul, Felipe, Therese en Ana. Ja, doen wij gewoon even. 

Valencia als je op de tram zit te wachten. 

Thuisgekomen ruim ik eindelijk mijn kamer op. Ik woon er nu vier dagen maar ik heb nog niet echt het Jannekegevoel erin gebracht. 

Nu alles een beetje z’n plekje heeft, word ik blij. Ik doe zelfs de was. Dan kan ik weer eens op een schone handdoek liggen morgen. 🙂