Valentijnsdag is allang voorbij en toch begon de dag met deze. Bij heftige emotie bewaar je de punten waar je naar staarde heel lang. Dit is er één van.

Dit was er nog zo één. Niet een emotie, maar een punt waar ik naar staarde.

Daarna was het tijd om te gaan skiën. Deze twee jongens doen zo erg hun best. Maar het is koud en sneeuwerig en skiën is zo moeilijk als je het net leert. 

#selfie met Marloes. Tijd om maar weer eens te gaan eten.

De sneeuw blijft hangen in mijn haren en mijn sjaal. Maar we ploeteren rustig voort.

Terug in de gondel. Marloes is aan het onderduiken. Maar je herkent haar aan haar rooie haar.

Na het eten, dat ik niet pictografeerde, excuses daarvoor, deden we een spelletje weerwolven. Er was wel iemand jarig, Quinten, maar de slingers hangen er niet voor hem.