Hier ontwaak ik naast mijn geliefde collega Mark. Beetje vreemd zo, maar aangezien Tom en Freek achter mij nog lachen, is er vast niets aan de hand.

Eindelijk aangekomen, ons omgekleed, en onszelf weer in die geliefde bus gezet. We gaan de sneeuw in.

Dit kaartje ziet er verontrustend uit. Waar zijn de blauwe pistes? Dit is een beetje steil.

Dat vindt ook onze bus. We kunnen niet verder omhoog en worden door de skibus verder gebracht. Oostenrijkers zijn overigens niet heel blij als ze mensen redden.

Maar hee, ook dit is een blije dag. Kijk eens wat een weertje. En wat een berg. 

En ja hoor. We zitten in de zon. We drinken hier skiwasser en geen alcohol, maar waarom zouden we ook, want het is lekker genoeg. Op mijn shirt staat een wens, maar hij kan ook vertaald worden als opdracht.

Dit is Freek. Hij ziet er lief uit, dus het lijkt of hij mijn shirt gelezen heeft, maar hij zit niet voor niets bij ons aan tafel. Hij komt ‘iets regelen.’ Gezellig Freek. 

Het gaat zo makkelijk hè bij die gasten. Nu wij. 

Daar gaat Marloes. Dat ziet er snel uit!

En daar ga ik. Schijn bedriegt dus.

Hier laden we de bus uit. Of in. Ik ben de tel kwijt. We worden erg goed in het bus in- en uitladen deze week. Maar daarover gelukkig later niks meer.

#selfie met Linde. De beste skilerares van huski. En ze is daarnaast natuurlijk ook heel lief. En een oud-leerling.

Tijd om te eten. 

En toch maar iets te drinken. Iemand nog pedagogische aanmerkingen op deze actie? Laat maar achter bij de comments. Behalve als je buschauffeur bent.

Er was niemand jarig zoals je ziet. Er hangen wel slingers. En er was wifi.

Lange dag geweest. Vroeg slapen. En we hadden weinig moeite om iedereen in bed te krijgen. Zo leek het.