Een nacht in een tweepersoonskamer in hotel Bauen kost 26,50 euro per nacht. Het hotel bevindt zich middenin het centrum van Buenos Aires, vlak naast het Congreso. Hoewel het van binnen en buiten gedateerd oogt, is het een merkwaardig lage prijs.

Horacio Lalli werkt sinds 1978 in het hotel, toen het hotel in gebruik werd genomen tijdens het WK voetbal. Hij was ober in die tijd. Nu is het hotel van hem. Maar niet alleen van hem. Ook van zijn collega’s. Van alle 120.

Hotel Bauen is een coöperatieve instelling.  Vandaar die lage prijs. Recuperada. Na het faillissement in 2001, hebben de werknemers het hotel bezet. Ze hadden op dat moment al jaren niet meer het salaris gekregen wat ze zouden hebben moeten krijgen. Ze wisten dat er al jaren niet betaald was voor hun pensioen en voor hun ziektekostenverzekering. De eigenaar had het hotel met alle schulden erbij verkocht aan een Chileens bedrijf, en had zelf een nieuw hotel geopend, Bauen Suite Hotel, precies om de hoek van Bauen. Je zou zeggen: wegwezen daar, zoek een andere baan, maar Argentinië was als land failliet. En er was voor de werknemers als Horacio dus geen andere oplossing dan blijven werken en hopen op het beste.

Daarnaast bijten Argentijnen zich vast in een probleem. Vechten kunnen ze. En dan laten ze niet meer los.

In 2003 ging het hotel na twee jaar onafgebroken demonstreren, weer open. Het hotel was opgeknapt. Door de werknemers. Ze waren nog steeds hotel Bauen. Maar nu waren zij de baas. Juridisch vormen ze nu samen het bedrijf. Dat wil zeggen: het hotel, het pand, is nog altijd niet van hen. In 2015 was er even een lichtpuntje. De staat gaf hen in een van de vele slepende rechtzaken gelijk. Het pand was van hen. Maar zodra de huidige president aan de macht was, werd dit besluit weer ingetrokken. Deze president moet er niet veel van hebben, coöperatieven. En zeker niet recuperadas. En dan ook nog eens een pand stelen van de staat. Hij piekert er niet over. Nu hangt de uitzetting uit het hotel de werknemers nog altijd boven het hoofd.

Nog steeds strijdt Horacio, met zijn collega’s, onder leiding van Federico Tonarelli tegen de staat. ‘We zijn optimisten,’ zegt deze laatste. Ze moeten hun hotel krijgen. De andere coöperatieve instellingen in het land helpen hen, geven adviezen, zorgen voor advocaten en voor geld om opnieuw het proces te starten. Er zijn politieke organisaties die dit soort recuperadas steunen.

Al het geld dat ze binnenkrijgen via het hotel gaat naar alle werknemers. Iedereen krijgt hetzelfde bedrag, alleen werknemers met kinderen krijgen meer. Horacio’s zoon, die tijdens de bezetting van het hotel in 2001 in de theaterzaal liep te voetballen, werkt nu als ober in het restaurant.

Als er een keer extra geld binnenkomt, investeren ze in het opknappen van het hotel. Hoe meer ze er zelf aan verbeteren, hoe logischer dat ze het straks krijgen, vermoedt Horacio. En hoe meer gasten je binnen blijft krijgen. Het is allemaal al vrij gedateerd, dat weten ze heus wel.

Als er iets moet worden besproken of besloten, komen alle 120 werknemers bijeen. Allemaal hebben ze eenzelfde stem. Federico is de president, maar heeft niets meer te zeggen dan de glazendroger uit de spoelkeuken.

Iedereen mag hier werken. Horacio lacht, als ik hem vraag of je een diploma nodig hebt. ‘Je hebt in dit land zoveel mensen met een diploma. Natuurlijk heb je een diploma nodig,’ hij is nu sarcastisch. ‘Hartstikke handig dat je kan bewijzen dat je architect bent. Als je je taxi bestuurt.’

‘Maar je moet wel hetzelfde denken als jullie om hier te werken.’

‘Je moet dezelfde uitgangspunten hebben. Ja, je moet hard willen werken en weten wat er moet gebeuren. Maar dat kan iedereen. Je hoeft niet net zo te denken als ik. Als iemand die hier werkt geen enkele discussie start, dan neem ik hem apart en vraag hem of alles wel goed gaat. Er is altijd discussie hier, tot aan de viltjes die we moeten bestellen aan toe. Je bent het ergens mee eens of je bent het er niet mee eens, maar je moet meepraten. Je bent ook de baas, namelijk. Als het je niks kan schelen, dan voel je je dus niet de baas en dat is zorgelijk.’

Tijdens de soms eindeloze vergaderingen, asambleas heten die in een coöperatieve instelling als dit, zijn er altijd twee of drie die per toerbeurt het hotel en restaurant bemensen. Het werk gaat altijd door. Net als de discussies. En de strijd. Horacio vindt het het beste wat hij ooit gehad heeft. ‘Dit is altijd mijn hotel geweest. Nu krijg ik er ook de waardering voor.’

Een kamer boeken in Bauen Hotel kan via deze link op Booking.com of via bauenhotel.com.ar.

Spaanstalige geïnteresseerden verwijs ik door naar de televisieoptredens van Horacio en Federico die op Youtube staan. Vooral de laatste link geeft een goed beeld van het hotel en de werknemers. Maar het is dus wel in castellano.

Foto’s: bauenhotel.com.ar, waybackmachine internet archive, booking.com

 

In de komende tijd komen hier nog twee verhalen over twee andere coöperatieve instellingen in Buenos Aires…