Toen ik afgelopen juli in Nederland was en bij een vriendin woonde en mijn tas om weer naar Argentinie te gaan inpakte, bleek ik een enorme voorraad sokken bijeengehamsterd te hebben. Ik kreeg sinds ik terug was uit Argentinie erg de behoefte om te hamsteren. In Buenos Aires betaal je bizarre bedragen voor kleding en schoenen. Daarom koop ik niks als ik daar ben. Maar dat betekent maandenlang met dezelfde kleren en schoenen lopen. En ik had geen sokken meegenomen omdat ik die in de zomer nooit draag. Ik was toch echt al twee keer in de winter naar Buenos Aires geweest. Ik wist dat het niet 30 graden was. En toch eigenwijs. Ik had maandenlang met maar twee paar sokken overleefd. Ik had dus sokken gekocht. Twee pakken. En ik had in mijn huis dat ik nog altijd heb, ook nog sokken gevonden. Waar ik ook kleren vandaan haalde, overal had ik ook nog sokken.
‘Dit is echt te gek,’ had mijn vriendin gezegd. Zoveel sokken dat is niet normaal.
Ik schaamde me ook een beetje. Minimalist, met duizend sokken.
Maar goed, ik liet de helft bij haar thuis en ze beloofde met rollende ogen de sokken goed te bewaren. Ik heb intussen hier goed overleefd met de sokken.
Toen ik afgelopen donderdag mijn was op ging halen bij de wasserette van Susana, riep ze me voor het eerst even naar binnen.
‘Juanita,’ sprak ze plechtig. ‘De wasmand is omgevallen. Ik ga je kleding laten zien en dan mag je zeggen of alles van jou is, of dat er sommige dingen niet bij zitten.’
Ik knikte. Ze liet me om de beurt al mijn gewassen, gedroogde en gefohnde kleren zien en alles was van mij. Ik probeerde me intussen koortsachtig te herinneren of de was ook compleet was en kon me zo gauw niet voor de geest halen wat miste.
Ze rekende me minder voor de was, want ze vond het allemaal erg vervelend en ik liep opgewekt huiswaarts.
Toen ik thuis de was uitpakte, schoot me ineens te binnen wat ik gemist had. Mijn sokken. AL mijn sokken. Er zat geen enkele sok in mijn schone was.
‘Zie je wel Elly,’ mompelde ik, na al die maanden alsnog mijn gelijk halend bij degene die me verboden had meer sokken mee te nemen naar het verre land.
Schoorvoetend, want zonder sokken, liep ik terug naar Susana, die me direct weer binnennoodde. ‘Wat miste je, kind?’
‘Mijn sokken.’
Ze trok een stoffen zak tevoorschijn. Vol sokken. ‘Ik ben altijd bang dat ze mijn wasmachines verruineren,’ verklaarde ze. ‘Dus ik haal ze er altijd uit. De jouwe ben ik vergeten terug te doen door de consternatie van de gevallen wasmand.’
Ik knikte bedeesd. Ik mocht alle zwarte sokken eruithalen. Zo liep ik de hele dag door de stad met in mijn tas mijn laptop en al mijn sokken.