Toen ik voor het eerst ‘De schaduw van de wind’ las, was ik onder de indruk van het verhaal. Het was weer als een sprookje. De beschrijving van de stad Barcelona, de karakters en het spelen met goed en kwaad. Het was alsof ik weer net als vroeger een boek had dat ik opnieuw en opnieuw wilde lezen. Er kwamen nog twee boeken van dezelfde reeks over het Kerkhof van de Vergeten Boeken. En nooit kon ik het mijn leerlingen aanraden. Het was door een Spanjaard geschreven en het is, waarschijnlijk, want wat weet ik er nou van, geen literatuur. Door die enorme druk op leerlingen om alleen maar literatuur op hun lijst te zetten, en al het andere vooral pulp te vinden, minderwaardig, vinden de taferelen die zich hier dit weekend afspeelden, in Nederland nooit plaats.
Op de boekenmarkt in Buenos Aires, per dag bezocht door honderdenduizenden(!), signeerde schrijver Carlos Ruiz Zafon zijn nieuwste deel in de reeks over het Kerkhof van de Vergeten Boeken. Omdat ik intussen Spaans spreek, heb ik het laatste deel in het Spaans gekocht. En na drieënhalf uur wachten in een rij vol met huilende fanmeisjes in de leeftijd van 16 tot 25 jaar, heeft de schrijver mijn exemplaar gesigneerd.
Jongeren hebben hier ook een smartphone, waar ze continu mee in de weer zijn, begrijp me niet verkeerd, ik zie heus wel dat ook hier leerlingen niet makkelijk aan het leren te krijgen zullen zijn. Maar lezen, is hier iets heel normaals. Ze lezen hier wat ze willen lezen. Niemand vindt dat stom. Schrijvers hebben hier popsterrenstatus. En terecht.
Overigens vertelde ik Zafon trots in het Spaans dat dit mijn eerste keer in het Spaans wordt, en ik alle andere in het Nederlands heb gelezen. Hij lachte en zei iets terug. Niet verstaan. Het kan nog wel even duren voordat ik dit boek uitheb…