Ik heb mijn teen lelijk geschaafd aan het asfalt. Het bloedt behoorlijk. Een vriendelijke Amerikaan van middelbare leeftijd, die altijd een bandaid in zijn pocket draagt voor emergencies like this, helpt me met alle liefde aan een pleister. Unfortunately heeft hij geen anti-sceptic. Ik wil eigenlijk heel hard roepen: ‘Waarom eigenlijk niet, je kunt toch wel één keertje aan mij denken?’ maar in plaats daarvan leg ik hem uit dat ik liever zo niet verder loop, vanwege de dirt die in de wond kan komen. Zijn broer loopt zich duidelijk al een paar dagen te ergeren aan de viezigheid die hij onder zijn voetzolen verzamelt en zegt sarcastisch: ‘Waar zou je hier nou dirt kunnen vinden?’