Ik dacht dat het een goed idee was om van hostel te veranderen. Ik zat nu drie weken in hetzelfde hostel, laten we het hostel A noemen, dat is voor het verloop van dit verhaal wel handig. Het huis dat Nadia en Daniel een hostel hebben gemaakt is groot, ruim, schoon en rustig. Het is zo veilig, ik kon wel wat meer uitdaging gebruiken. Dus ik boek via Airbnb een kamer niet ver hiervandaan in hostel B. ‘Hostel Casa opent haar deuren,’ staat er in de advertentie en dat klinkt heel welkom.
‘Hoe laat ben je er zondag?’ vraagt B via Airbnb.
‘Twaalf uur, komt dat uit?’
‘Sisi claro,’ zegt hij, wat volgens mij niet anders te vertalen is dan ‘Ja, ja, natuurlijk.’
Om twaalf uur sta ik voor de deur van hostel B.
Ik heb dan net een half uur gelopen met mijn kleine koffertje en rugzak. Het is inmiddels alweer 32 graden en het zweet staat onder andere op mijn bovenlip.
Hostel B, dat beloofde zijn deuren te openen, opent vrij weinig. Nou weet ik ook wel dat Argentijnen een andere klok hanteren dan Nederlanders, dus ik hield rekening met een vertraging op de lijn. Ik gebruik wel de Airbnbapp om een berichtje te sturen dat ik er ben. Dat doe ik 10 minuten later nogmaals en een half uur later weer. Ik heb het warm.
Heel warm. Ik probeer hem te bellen, maar dat werkt niet. Zijn telefoonnummer? Mijn Argentijnse telefoonkaart? Ik weet niet waar het aan ligt, maar het telefoontje wordt direct afgebroken. Ik stuur hem opnieuw een berichtje. Dat ik ergens een plek ga zoeken om te lunchen en dat hij me dan kan appen als hij er is.
Verderop in de straat doemt er een Subway op. De broodjeszaak wel te verstaan, niet de metro. Die heet de subte hier en doemt daarnaast ook niet op.
Kanend in de Subway, het wordt een duurdere kamer op deze manier, verwissel ik mijn kaartje in mijn telefoon en probeer met mijn Nederlandse nummer hostel B te bellen. Helaas, hij gaat nog altijd niet over. Mijn telefoon heeft ineens nog maar 15 procent dus ik ga in mijn rugzak op zoek naar mijn mobiele oplader. Gevonden. En mijn snoertje. Ook gevonden. Prettig. Al slaap ik op straat vannacht, mijn spullen zijn goed gesorteerd.

Ik surf even op airbnb naar andere plekken. Ik kan naar mijn vriend gaan, maar voor hem is het nog een beetje vroeg om de telefoon op te nemen. Bovendien zie ik de busreis richting die buitenwijk met die koffer nog minder zitten en ik verschuif mijn zoektocht naar hostelworld. Deden we dit niet ook op deze manier in Bolivia? Een hostel uitzoeken voor dezelfde nacht ergens in een Subway of Burgerking?
Er is een hostel met nette kamers. Wel duurder dan hostel B, maar goed, voor die prijs wordt ook van je verwacht dat je jezelf onder een brug te slapen legt.
Ik boek een kamer in het nieuwe hostel, hostel C, want ik vermoed niets meer van hostel B te horen. Hostel Beter veranderde in hostel Betervanniet.
Ik had nog afspraken staan die middag, dus ik moest haast gaan maken. Ik hield buiten de Subway een taxi aan en vertelde hem ongeveer het adres. ‘Even het nummer erbij zoeken.’
‘Je bent hier al langer zeker.’
‘Hoezo?’
‘Jij komt niet net van het vliegveld.’
Nee. Uit de Subway, wil ik nog zeggen, maar ik hou me in, want hee, het is een compliment over mijn Spaans. Ik bedenk me wel ineens dat ik geen geld meer opgenomen heb en dat zou ik gaan doen als ik me heerlijk in mijn kamer had geïnstalleerd. Niet gebeurd. Dat installeren al niet, laat staan dat geld opnemen. Ik leg het de taxista uit. Hij knikt, weet wel een bank, daar rijden we wel langs.
Volgende probleem: dan moet ik dus met koffer en rugzak uit die taxi, want anders rijdt hij straks weg met één van mijn twee bagages en dan hoorde je iedereen: ja wie vertrouwt er dan ook een taxichauffeur… Of ik moet de autodeur openlaten, want zou ie wegrijden met zijn autodeur nog open?… Ik neem letter voor letter het bord met zijn naam in mij op. Ik laat dat ook weer zitten, want het heeft geen enkele zin. Dan bel ik de politie, vertel dit verhaal, noem die naam en zij zeggen: tja.. hij reed in een zwart gele taxi? Die hebben we zo gevonden, daarvan rijden er maar anderhalf miljoen in de hele stad. Ik probeer de chauffeur in te schatten. Niet echt het stelende type, maar ja, dan zeggen ze hier: jij ziet het gevaar niet.
Ik zie dat de meter niet zo hard opliep als in de nacht. ‘Hoeveel is het dan, tot aan Charcas?’
‘Vijftig pesos.’
Ik tel er voor het gemak twintig bij op, want ze zijn niet erg nauwkeurig, taxichauffeurs. Dat redde ik wel. Ik zeg hem door te rijden naar het hostel.
Ik moet 48 pesos betalen, en ik geef mezelf een schouderklopje. Je hebt hem goed ingeschat, hij zou niet zijn weggereden. Even voor het beeld: 48 pesos is zo’n drie euro. Daarvoor mag je in Amsterdam nog niet eens naar een taxi gluren.

De kamer in hostel C is aan de kleine kant, een gemiddeld Nederlands kind heeft meer ruimte op zijn kamer en daar staan normaal gesproken niet vier stapelbedden in. Maar goed, de badkamer is schoon en alles is heel. Ik deel een kamer met Sofia uit Mendoza en nadat we awkward onze namen hebben uitgewisseld, omdat ik op zo’n moment altijd de verkeerde vragen stel, vertrek ik naar San Telmo. Het is tenslotte zondag.
Als ik om een uur of tien terugkom uit San Telmo, nog altijd niets van hostel Betervanniet gehoord, zoek ik verder op Airbnb. Ik moet voor de volgende dag immers weer een slaapplaats hebben. Ik lees dat in het geval van een klacht Airbnb binnen 24 uur op de hoogte moet worden gebracht. Ik doe het maar gelijk. Ik annuleer de reservering bij hostel Betervanniet en begin een zoektocht naar hostel D. Alles wat ik enigszins niet Dramatisch of Droevenis vind, is al bezet vanaf de volgende dag en ik denk eroverna terug te keren naar hostel A. Maar ja. Dan moet ik terug. En ik wilde nou net een stapje vooruit doen. Weg uit de veilige omgeving. Na lang zoeken vind ik hostel D. Ik doop het hostel met slaperige ogen hostel Doenwe en ik val in slaap.
Sofia is erg rustig, maar moet wel om drie uur ’s nachts opstaan om haar vliegtuig te halen. En ze is niet de enige nachtbraker: de bel gaat elk half uur. Hostel C is acceptabel, maar Chaos.

De volgende dag heb ik een bericht van hostel Doenwe. Dat hij wel plek had, maar of ik even kon komen kijken, hij bevestigde nog niets. Leuk dit weer.
Ik sta rustig op, douche uitgebreid, ontbijt is inbegrepen en ik app hostel Doenwe of elf uur uitkomt. Nee, dan was hij er nog niet. Twee uur is beter. Ik app terug dat het allemaal goed is en ik check uit bij Chaos. Mijn spullen mag ik daar opslaan, ik vertrek met alleen mijn opschrijfboekje, laptop en telefoon. De rest mag iedereen jatten, maar dat zal hoogstwaarschijnlijk niet gebeuren.
Als ik in een koffietent wafels zit te eten (dure kamer, intussen) en iets wil tekenen in mijn boekje is net mijn fineliner helemaal op. Er zitten er nog negen in mijn koffer, maar die worden nu gejat door een alternatieve Colombiaan in hostel Chaos.
Wat schetst mijn verbazing als ik ineens bericht terugkrijg van Betervanniet. Of ik wel het goede adres had.
Lachen dit. Ik vraag hem of hij het niet vreemd vond dat hij de hele dag zat te wachten op een meisje dat niet op kwam.
Daar reageert ie niet op, maar hij vraagt wel of ik wil komen kijken. Ik twijfel. Ik heb nog niks zwart op wit met hostel Doenwe en hostel Betervanniet leek wel echt Beter op Airbnb. Vooruit dan maar. Om kwart over 1 dan, want ik moet op tijd bij hostel Doenwe zijn. ‘Waarom eigenlijk, je bent in Argentinië,’ die gedachte komt niet in me op.
Ik drink snel mijn thee op, raffel mijn werk tot dan toe af, betaal de rekening en loop in de bloedhitte tien blokken naar het huis.
Mevrouw Betervanniet doet open en vraagt wie ik ben. ‘De kerstman,’ denk ik nog, maar ik glimlach vriendelijk. Ze overlaadt me met excuses, als ze begrijpt wie ik ben.
‘Ik was er niet gisteren,’ zoveel had ik door, ‘en degene die er had moeten zijn, kan ik niet bereiken.’ Nee. Ik ken het gevoel.
Als ik de trap op ben, kom ik in een grote ruimte, waarin zich de keuken bevindt. De geweldige keuken, die ik voor me zag als een plek waar ik mensen uit kon nodigen. Nu ik hem zie, lijkt dat me geen goed idee. Als mensen hier binnenkomen en blijven eten, zullen ze daarna de grootste moeite ondervinden om hun aangekoekte onderarmen weer van het tafelblad te verwijderen vooraleer ze huiswaarts kunnen keren. Ik glimlach weer. Ze laat me een van de kamers zien. Ze zegt er nog bij, dat deze nog niet is schoongemaakt. Niets wijst erop dat ze me gisteren al verwachtten. De kamer is donker vanwege de gesloten luiken, die echter wel het nodige lawaai van de straat doorlaten. Het bed geeft een bijzondere geur af en meer dan het bed past er ook niet in de kamer. Ik vermoed dat je jezelf vanuit de deuropening direct op het bed laat vallen en ze hadden kunnen adverteren met ‘authentieke bedstee’.
Ze ziet de vertwijfelde blik in mijn ogen en stelt voor naar een andere kamer te gaan kijken. Ze neemt me mee over de galerij en vertelt intussen over hoe fijn deze buurt is, goedkoop en alsnog net zo veilig als Palermo. Of ik de buurt ken. Intussen wel, aangezien ik hem goed heb kunnen bestuderen toen ik hier een half uur op de stoep zat gisteren.
We lopen de trap op en ik kan over de daken kijken. Ik merk dat dat me toch wel wat doet. Ik krijg een goed gevoel totdat we langs een kamer komen, waarvan de deur openstaat en ik zie een bijzonder manspersoon, kaalgeschoren, onder de tatoeages, met een uitdragerij om zich heen. Ik probeer mijn vooroordelen aan de kant te zetten en stel me hem voor als meester op een basisschool, groep 1. De kamer die wij gaan bekijken, grenst aan die van hem. Hij doet schichtig de deur dicht, zegt niets, doen meesters op de basisschool ook wel eens. Ik kan via mijn kamer door een gat in de muur bij zijn kamer naar binnenkijken. Het is niet een bedacht gat, het ziet eruit alsof iemand er een kanonskogel doorheen geschoten heeft. De deur dicht doen was dus geen oplossing voor mijn de meester van groep 1. Ook deze kamer is niet schoongemaakt, is wel iets groter, maar het gat in de muur en de meester aan de andere kant van het gat, baren me zorgen.
Als we teruglopen, krijg ik een glimp mee van de wc. Ik zou daar niet op durven. En dat wordt toch wel een probleem als je twee weken ergens verblijft. Lijkt me vermoeiend, elke keer naar de Mc Donald’s om te schijten.
Bijna rennend verlaat ik het pand. En ik merk dat ik in het Nederlands hardop praat als ik de deur achter me dichttrek. ‘In geen miljoen jaar.’ Hostel Betervanniet wordt op de valreep nog Hostel Breekmedebeknietopen.
Tijd om me naar hostel Doenwe te begeven. Ik check in de Airbnbapp het adres, voordat dat me weer verweten wordt. Daar heeft Doenwe een bericht achtergelaten. Hij is wat later, is dat geen probleem, heel druk op z’n werk. Ik vind het wel vervelend, maar ik geef hem een compliment dat hij het me netjes meldt. Me lopend door de brandende straten begeven lijkt me geen strak idee en ik ga toch maar die Mc Donalds binnen om naar de wc te kunnen. Met een paar nuggets en een nieuwe fles water wacht ik tot hij me bericht dat hij in het huis is. Hij bericht me 20 minuten later dan de afgesproken tijd dat hij er is. Ik loop er opgewekt heen. Dit zal de plek zijn voor de komende maand, ik weet het bijna zeker.
Hij stelt zich voor als Lucas en vermeldt dat hij geen Frans spreekt. ‘Dat geeft niet, ik ook niet,’ stamel ik wat verbaasd. ‘Nee ik spreek geen Frans,’ zegt hij nog een keer. Ik laat het zo. Misschien ligt het aan mijn Spaans.
Het huis dat we binnengaan heeft hoge plafonds en de gang staat tot aan die plafonds volgestouwd met dozen. Mari Kondo zou over dit huis een geheel nieuwe versie van haar boek kunnen schrijven. De kamers zijn prima, maar het beddengoed is een beetje vunzig. Daarnaast heeft hij pas vanaf halverwege deze week een kamer voor me vrij. Weinig in het huis doet gezellig aan en het is bedompt en warm. Als ik een blik werp in één van de badkamers zie ik dat er een stuk uit de stortbak is… geslagen(?). Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat ik ook hier niet rustig een maand ga zitten. Ik bedank Lucas en maak opnieuw dat ik wegkom. Hostel Doenwe wordt Hostel Doenweniet. Ik kan nu wel weer gaan zoeken tot ik vanavond laat in Hostel Xouhetnietdoen uiteindelijk helemaal gek word, maar ik krijg het gevoel dat dit geen zin heeft. Op de hoek van de straat neem ik een besluit en met hangende pootjes app Nadia of ik mag terugkomen. Dat vindt ze alleen maar leuk. Ik haal mijn spullen op bij hostel Chaos en zo komt het dat ik in twee dagen van Hostel A naar Hostel A ga. Met een omweg.