Als ik van huis ben, danst de poes op tafel. Maar een week alleen vindt hij dan weer een beetje lang, dus toen ik ging skiën vroeg ik een Frans stelletje op hem te passen. Mijn Frans is niet goed, hun Engels nog slechter.

Als ze aankomen, is poes net even buiten. Omdat het me wel handig lijkt dat ze even weten welke poes ze moeten voederen, roep ik een paar keer ‘poekie’, en hij komt, zover zijn lichaamsbouw dat toelaat, aanhuppelen. Poes spreekt geen Engels, maar dat is geen probleem.

Als ik een week later thuiskom, ligt er een briefje van de Fransen. Ze hebben een heerlijke week gehad, dank voor alles en ‘cookie is a very nice cat’.