Weet je was het dus was, 

ik werd wakker met overal poezen,
want die hadden gewoon zelf de deur open gemaakt, 

maar mijn poes was er niet
bij want die lag liever bij Marloes op bed. Tuurlijk. Deze lijkt erop en hij heet ook hetzelfde, maar hij is het niet. 

Ik ging terug met de metro en de nepmetro lijn E naar Den
Haag, en de Randstadrail. Dat was weer een flinke mijl op zeven en ik was ook
zo brak als een konijn. Daarnaast werd mijn humeur geteisterd door een niet
aflatende spierpijn, omdat ik natuurlijk weer na een half jaar niks te hebben
gedaan, ineens als een malle ben gaan hardlopen gisteren.

In het stadshart was er koffie en tijd om te schrijven.Gelukkig bleef ik niet lang alleen. Laura’s moeder kwam mij
gezelschap houden. Die hield het niet lang uit in de koffiekamer boven de Douwe
Egberts, want warmte stijgt op en het was inderdaad een benauwd hok. Ik heb ook
nog een salto gedaan aan de verwarmingsbuizen, maar Laura’s moeder was te laat
met d’r telefoon dus we hebben er geen foto’s van. Dat valt tegen dan.

Dus we vertrokken richting het huis waar Laura is opgegroeid
met als groot voordeel dat er ook wijn was. 

Onderweg tijdens deze outdoorende
wandeling kwamen er nog allerhande dingen op ons pad, zoals strijkijzers. Of
winkelwagentjes. Ik gaf een glitterende Jezus cadeau, dat viel in goede aarde.
Zo zal je altijd zien. Toen was ik bijna voor de tweede keer in een week tijd te
laat voor het eten, maar ik moet er ook nog steeds aan wennen, want we eten
hier zo vroeg. En bovendien lag het niet aan mij of mijn horloge maar aan die wijn. Altijd weer die wijn.