Ik schrijf een supergrappig verhaal, vind ik zelf, over een briefje van honderd. Sinds vrijdagochtend staat hij op mijn blog. Je vind hem hier. 

Dit probleem doet zich steeds vaker voor. Tijd voor een harde schijf. Zet hem maar vast klaar in Nederland. Net als een glas witte wijn. 

Even lunchen met Edu. Hij is zenuwachtig want San Lorenzo speelt vanavond. Ik heb nergens last van. Ook wel een keer leuk. 

Met Noemíe naar een feestje. Dressed up in de bus. 

Clutch mee, alles. 

Gezellig feestje. 

Maar hee wel drie gratis cocktails. 

En boeken die heel stylish hangen te liggen. Ofzo. 

Prune is er ook. 

Hier zie je d’r iets beter. 

En later dus bier. 

En champagne. Iets met het licht ofzo. Deze porteño heeft als hobby polo en morgen een poolparty in de tuin van zijn ouders. Maar hij kan wel dansen. Waarover later meer. 

Dit Braziliaanse meisje uit Sao Paulo (het heeft natuurlijk geen zin om aan Renata te vragen of ze dr kent, SP heeft 21 miljoen inwoners) wil iedereen op de dansvloer hebben. Maar even. Dit feestje bevat slechts 20 bezoekers. 

Toch lukt het dr. 

Omdat Argentijnen gewoon dansen. Ook de jongens. 

Er staat hier niemand met grote spierballen aan de zijkant aan zijn bacootje te lurken, nonchalant knikkend met zijn hoofd. 

De heupen zijn onnavolgbaar. 

Toch houden Noemíe en ik het voor gezien. We kanen een enorm blok gesmolten kaas, dat zich voorstelt als pizza. Wat een giller. Verder verloor San Lorenzo, maar hee, we leven nog.