Een roca is 100 Argentijnse peso’s.

maandag 16:13
Ik ben gedrukt vandaag. En daarna naar de bank gebracht. Wat een gedoe. Met z’n duizenden in een koffer en waar we ook heengingen, waar we ook lagen, overal hoorde ik mensen tegen elkaar zeggen dat ze zo lang moesten wachten. Veel praten ze ook niet, die geldbeveiligers. Ik kan het niet zien vanaf hier, maar het klinkt allemaal vrij strict en streng. Nu is het afwachten waar ik heen ga vanaf de bank.

dinsdag 14:54
Uit een geldautomaat geperst. De vrouw die me eruithaalde, bekeek me eens aandachtig, maar dat komt denk ik omdat ik er een beetje anders uitzie dan de andere briefjes van honderd. Ik heb meer kleurtjes. Ik kwam met drie anderen naar buiten, maar de vrouw beschermt ons alsof we met z’n honderden zijn. Misschien ben ik wel heel veel waard.

woensdag 9:36
Nog steeds in dezelfde portemonnee. Naast wat verfrommelde vijfjes en tweetjes. Ze raakt me niet makkelijk kwijt, veel mensen bekijken me en geven me terug als ze me probeert uit te geven. Ik heb wel een poster gezien in een van de winkels. Daar stond ik op. Ik ben de nieuwe. Ik denk dat ik een nieuwe versie ben van de vorige briefjes van honderd. Maar ze moeten duidelijk nog even aan me wennen. Waarschijnlijk omdat op mij het portret van Evita staat en niet langer het portret van Roca. En aangezien briefjes van honderd roca’s heten, zijn de Argentijnen nu waarschijnlijk wat verward.

donderdag 2:41
Uitgegeven vandaag. Het was even lastig, want ik werd gebruikt om een flesje water van 10 pesos te betalen. Maar ja die vrouw had alleen mij nog maar in die portemonnee en de man van de kiosk had in principe wel wisselgeld. Hij herkende mij ook als de nieuwe dus hij moest me wel aannemen. Nu lig ik in een kassalade van een lawaaierige kiosk. Het is middenin de nacht, maar hij is nog altijd open. De kiosk bedoel ik dan, niet de kassalade. Ik zag net trouwens wel, toen er meer briefjes in de kassalade kwamen, dat de kiosk een traliehek voor de deur heeft ’s nachts. De man van de kiosk geeft de spullen door de tralies heen aan mensen buiten het hek.

donderdag 8:38
Ik zit in de zak van de man van de kiosk. Ik en nog twee andere roca’s mochten vanochtend vroeg met hem mee. Volgens mij was het niet helemaal de bedoeling, want we gingen heel plotseling in zijn zak, toen er iemand anders binnenkwam. Ik scheurde er bijna van.

donderdag 19:27
Met zes andere honderdjes gebruikt om een voetbalshirt mee te kopen. Op straat. Het was best een mooi shirt, maar of het helemaal echt was, weet ik niet. Ik ben wel echt. Ook al gelooft niemand dat. Telkens als iemand me vasthoudt, word ik gecontroleerd op echtheid. Ik weet nog steeds niet hoeveel ik nou waard ben. Mensen zijn zo blij als ze me krijgen, maar geven me zo makkelijk weer uit.

vrijdag 10:54
Gebruikt om dollars mee te kopen. Ik heb het gevoel dat ik nu in een circuit ben beland, waar ik eigenlijk niet hoor. De man die telkens maar ‘cambio, cambio’ roept boven mijn hoofd, is dezelfde als de man die gisteren dat voetbalshirt verkocht. Hij stond een tijdje met een vrouw te praten. Het was prettig, omdat hij even ophield met ‘cambio’ roepen. Hij vertelde aan de vrouw dat hij per dag zo’n duizend peso’s uitgeeft. De vrouw kocht vijfduizend peso’s van hem. En betaalde met 380 dollar. Ik kreeg niet het idee, dat dat bij de bank ook de koers is. Maar ja, ik speelde maar gewoon het spelletje mee, ik blijf gewoon mezelf.

vrijdag 23:19
Door de vrouw gebruikt om een taxichauffeur te betalen. Arme vrouw. Ze zag niet dat ik werd gewisseld voor een vals biljet, dat hij onder de zonneklep van zijn auto vandaan haalde. Hij beschuldigde haar van het betalen met een vals biljet, terwijl ik lekker op de stoel naast de chauffeur echt lag te wezen. Ze heeft het valse biljet teruggenomen en opnieuw betaald. Duur ritje voor d’r. Tenminste. Dat denk ik. Want intussen heb ik vanuit mijn luxe plek in de taxi wel veel toeristen voorbij horen komen. Niemand doet heel moeilijk over het geld voor de taxi. Ik hoorde ze zelfs zeggen dat je in Amsterdam voor 7 euro geen taxi vindt. Bij die mensen is de truc met het valse biljet ook uitgehaald. Ik zag dat ie nog aardig wat valse biljetten onder zijn klep heeft zitten.

zaterdag 14:22
Naar de bank gebracht. Ik zat met al die kleverige biljetten samen in een envelop. De taxichauffeur wachtte even voordat we naar binnen gingen. Een bewaker bij de bank hield de deur even gesloten. Ik hoorde hetzelfde gemopper als begin deze week. Wachten, wachten. Teveel mensen in de bank. Alles duurt lang en alles is tot in het oneindige beveiligd. Toen we eindelijk binnen waren, moesten we in de rij. Ik moest met mijn kleverige vrienden uit de envelop. Er was één pinautomaat en drie automaten om te storten. Bij de pinautomaat stond geen rij. Ik hoorde een paar keer mensen vragen of die wel in werking was. Maar alleen voor mensen met een chip op hun pas. Dat is blijkbaar uitzonderlijk. Bij de drie stortautomaten een rij van een half uur. Iedereen moest het geld van zijn handeltje storten.

zaterdag 23:49
Vanmiddag in een koffertje afgeleverd op een festivalterrein. Met heel veel anderen. Er gaat hier behoorlijk wat geld om. Ik ben al van hand tot hand gegaan hier. Er zijn veel buitenlanders en de porteño’s die er zijn, hebben polo als hobby en morgen een poolparty in het huis van hun ouders. Er wordt veel champagne gedronken en door de barmedewerkers wordt het verdiende geld gelijk omgezet in drugs. En dan ben ik weer op de dansvloer. Het gaat als een malle. Ik zit al voor de zesde keer in de kassa vanavond. Er wordt goed op me gelet en ook op de mensen die de kassa beheren. Maar er wordt ook een hoop niet gezien. Ben benieuwd waar ik vannacht slaap.

zondag 9:33
Overgebleven in de zak van een Columbiaan. Die had blijkbaar wat te verkopen op het festival. Hij is nu op weg naar huis. Het gaat niet hard, maar we lopen nog.

zondag 10:01
Daar was ik al bang voor. Gejat. Door een man die op straat leeft, zo te ruiken en z’n geluk niet op kan met mij. Hij zingt dat hij naar San Telmo gaat. Een hoop mensen horen hem, maar niemand reageert. Ik wacht rustig af, hier in zijn onderbroek.

zondag 19:46
Ik zit in de heuptas van een serveerster. Ben gebruikt om een fles bier mee te kopen. Wat een geluk heb ik dat porteño’s hun geld zo gauw mogelijk uitgeven. Ik had het geen minuut langer uitgehouden in die zweterige omstandigheden. De serveerster had vanmiddag niet veel te doen trouwens. Ze heeft me geloof ik twintig keer geteld, samen met mijn vriendjes. Maar toen begon de tangoen veranderde dat behoorlijk. Het is krap geworden hier in haar heuptas. Veel mensen op de been en iedereen heeft met deze hitte trek in bier. De eerste week zonder veel schade doorgekomen, gelukkig. Ik weet niet hoe het leven verder gaat verlopen. Misschien verblijf ik twee jaar in de portemonnee van een reiziger, misschien ben ik binnen een week gescheurd.  Ik weet ook niet waar ik volgende week om deze tijd ben. Maar dat schijnt normaal te zijn hier.