Ik voel me alweer beter, een telefoon is ook maar een ding. Wel het allerbelangrijkste ding in mijn leven, maar ach, hij doet het nog. 

En zo lang het nog kan, laat ik dit uitzicht nog even zien.

#selfie aan de oever van de rivier.

Deze is leuker, want gebombt door een onbekende porteño.

En mijn selfie met een duif wordt gebombt door een oude porteño, of zoals ze hier zeggen: een groene oude.

Hee Edu, jij ook hier? Het was zijn idee om hierheen te gaan. Oh. 

Hij had me een frikandel beloofd. Krijg je dit. 

Maar wel: chemisch oranje fanta. Echt oranje. ‘Waarom is fanta bij jou niet oranje? Jullie voetballen zelfs in het oranje.’ Geef daar maar eens antwoord op, zonder hem bang te maken voor de bijwerkingen van chemisch oranje. 

Even lekker schrijven aan de oever van de rivier. De rivier zelf is overigens te smerig voor de foto, maar daar werkt Edu aan. 

Alleen, want Edu moet gewoon weer werken. Anders wordt die rivier nooit schoon. 

Door de haven weer terug naar de stad. 

Hier werd trouwens de aanklager vermoord vorige week. Lees hier terug wat ik bedoel. 

Thuis zie ik deze foto van een geslaagd Open Ijsselcollege. #blij

Ignacio heeft het huis opgeruimd en bloemen klaargezet. 

Zijn vriendin komt morgen thuis uit Zweden. OMG hoe kan ik ooit weer aan de Nederlandse lompigheid wennen? Straks wil ik ineens ook het onmogelijke: een romantische Nederlandse man. (grapje, grapje, ik vind jullie heel romantisch, echt)