Vier jongens op het hoogste puntje van Isla del Sol, middenin het Titicacameer. Ze reizen, tijdens hun studie. Hebben om hun adidas trainingsbroeken een extra Boliviaanse doek gebonden. Ze hebben het koud hierboven. Ze spreken Spaans met Italiaanse klanken en dragen een thermosfles bij zich. Ze spelen gitaar en zingen zonder schaamte zinnen die Jan Smit ook verzonnnen kon hebben. Maar in hun taal klinken die zinnen ineens alsof ze echte pijn kennen en echt niet verder kunnen zonder die ander. Het zijn Argentijnen.
Of ik ook mate wil. 🙂 Natuurlijk. Ik zuig warm water dat één van de jongens net over de theeblaadjes gegoten heeft, door het rietje op. Bolivianen, Brazilianen en Peruanen, ik vind ze leuk. Ze zijn lief, zorgen goed voor me, zijn vrolijk en hebben veel te vertellen. Maar ik heb in de afgelopen weken de Argentijn gemist. De gekwelde, onzekere Argentijn die zo graag een betere wereld wil en tegelijkertijd met zo weinig gelukkig is.
“Wat vind je van onze regering?” wil een van de jongens weten, als ik heb verteld hoe graag ik weer terug wil naar Buenos Aires.
Ik vertel hem zo simpel mogelijk hoe ik erover denk. Niet omdat hij het niet begrijpen zal, maar omdat ik het niet op een moeilijke manier kan vertellen in mijn gebrekkige Spenglish. Ik vind het zo jammer dat zo een prettig volk zo weinig heeft, is mijn uitleg.
Een meisje dat mee zat te luisteren, lacht. “Je bent een gorilla.” Ze leggen me uit dat mensen die tegen Cristina zijn, de president, gorilla’s worden genoemd.

Er stonden vorige week in Buenos Aires duizenden gorilla’s op een plein hier ongeveer vijf kilometer vandaan. Ik lag op bed een serie te kijken, toen ik ineens iemand hoorde roepen op straat. Steeds hetzelfde. Toen begonnen er mensen op pannen te slaan. Er kwam steeds meer herrie. Was er een feestdag vandaag waar ik even niks over gehoord had? Wat gebeurde er? Mensen schreeuwden ‘viva argentina’ en nog altijd had ik niet door dat het ernst was. Ik liep naar de keuken, waar Ignacio voor de tv stond. Hij zag me, groette niet en schudde zijn hoofd. “This is bad,” zei hij. Toen ik achter hem ging staan, zag ik een mensenmassa rellen op een plein. Dit was Buenos Aires. Dit was vlakbij.
Hoewel Ig een serieuze jongen is, houdt hij stiekem wel van een beetje drama, dus ik probeerde er rustig achter te komen wat er was gebeurd.
In 2001 was er een terroristische aanslag op een synagoge in Buenos Aires. De persoon die uitzoekt wie er verantwoordelijk is voor de aanslag, dat onderzoek duurt nu dus zo’n slordige 13 jaar, maar dat geheel terzijde, is vorige maandag dood aangetroffen in een hotel in de haven, puerto madero. De doodsoorzaak is onbekend. Klein detail: hij zou de uitkomsten van het onderzoek de dag erna aan de regering overhandigen. Klein ander detail: hij had alvast op tv verteld dat uit het onderzoek zou blijken dat de president, Cristina, connecties had met Iran, terwijl de terroristen daar waarschijnlijk vandaan kwamen. Cristina had het in de doofpot willen stoppen. Niet alleen Ig houdt van drama hier, dit is groot nieuws. En nu wordt de regering door de oppositie beschuldigd van moord. De oppositie heeft duidelijk alle gorilla’s opgetrommeld en op twitter stikt het van de mensen die #soyNisman tweeten, een variant op #jesuischarlie, maar ook op ‘somos todos’, de slogan van de Argentijnse regering.
Ignacio vindt het niet nodig. De regering doet niet alles goed, maar rust is het belangrijkste dat Argentinië nodig heeft. Dezelfde partij die nu aan de leiding staat van de oppositie, is de partij die in 2001 aan de macht was. Het is niet duidelijk of de man zichzelf van het leven heeft beroofd. Er is geen kruit op zijn hand aangetroffen, dus hij zou niet zelf hebben gevuurd. Hij had twee wapens zelf maar heeft het wapen van een van zijn bewakers gebruikt voor het schot. Werkelijk overal zit een luchtje aan hier. Gelukkig voor de politiemacht staan er op Plaza de Mayo altijd dranghekken en ME-busjes, dus veel zullen ze niet hebben moeten aanpassen. En na een avondje rellen, hebben de gorilla’s het ook wel weer gezien.
Eergisteren hoorde ik Ignacio roepen tegen de tv. Hij keek lachend op, toen ik zei dat dat weinig zin had. “Ik vertrouw die kop gewoon niet. Zijn gezicht straalt schuld uit.” Het is een persconferentie van de waarschijnlijke dader. Zijn advocaat was aan het woord. Ik verborg mijn verbazing over Igs plotselinge draai naar de oppositie en keek mee. De jongen die als dader werd gekenmerkt, zat inderdaad schuldbewust het verhaal van de advocaat aan te horen, maar een moordenaar leek het mij niet. Duidelijk is wel, dat je hier in een week van politieke voorkeur kan veranderen.

Ik luister naar de uitleg over de gorilla’s en vertel dat ik niet zo tegen de regering ben. Ik gun alleen de mensen die op straat leven, een uitweg. De jongens knikken. Zij gunnen dat ook. Het is voor een Argentijn volkomen logisch dat je iemand die bedelt, geld geeft, iemand die minder heeft dan jij, krijgt wat van jou, delen is belangrijk. De groothartige, dramatische Argentijn die zo veel over politiek weet te zeggen en tegelijkertijd niet weet waar hij het mee eens wil zijn.
Ik ben nu toch wel benieuwd. Twee artsen in opleiding, een politicoloog en een rechtenstudent. “Zijn jullie gorilla’s?” De toekomstige advocaat maakt zijn schouders breed. Basketbalarmen. Ik ben onder de indruk. Maar ik krijg geen antwoord. De co-assistent pakt zijn gitaar weer. Ik krijg de mate-beker opnieuw aangereikt. Ze zingen over een meisje dat hen maar niet ziet staan. Terwijl ze zich toch helemaal bloot hebben gegeven. Het leven is niet eerlijk.