Dit verhaaltje is gepubliceerd in de verhalenbundel ‘De liefde voor het vak’, uitgegeven door de SBB. 

De klas kwam rumoerig binnen. De kortstondige zenuwen die altijd bij dit moment hoorden, gierden gejaagd door mijn keel. Een jongen die letterlijk twee keer zo groot was als ik, bleef even in de deuropening staan en monsterde me. Ik keek uitdagend terug en kreeg een glimlach als antwoord. Hij liep zonder een woord door naar het einde van het lokaal en ging aan de tafel achteraan zitten. Hij pakte langzaam zijn boek en schriften, een pen en keek me aan. Om hem heen verzamelden zich andere jongens en de meisjes met de meest gierende hormonen. Hij viel me vooral op omdat hij zo groot was. En vastberaden.

Nog voordat ik het woord had genomen om aandacht te vragen, onderbrak de jongen me.

‘Mevrouw?’

Ik zuchtte. ‘Ja?’

‘Hoe oud bent u?’

‘Vind je het vervelend als ik deze vraag even uitstel tot na m’n algemene praatje?’

De jongen laat een geluidje ontsnappen. ‘Wow. Zakelijk hoor.’ De klas lacht.

‘Dat is geen antwoord.’

‘Ja sorry, is goed. We luisteren eerst naar het algemene praatje. Jongens, rustig, eerst het praatje. Daarna hoor ik of ik nog met ‘r uitkan.’

Ik ademde diep in. Ik dacht even na en vroegt toen het meisje links voor me hoe de jongen heette. Het meisje was geen directe vragen gewend en kleurde direct.

‘Tjalo.’

‘Hoe?’

‘Tjalo. En geloof me, dat hoef ik echt nooit meer te herhalen.’ Het meisje lachte. Tjalo was groot en vastberaden, maar verlegen meisjes hadden geen hekel aan hem.

Ik richtte me weer tot de jongen achterin. ‘Tjalo. Ik begrijp uit jouw woorden dat je me aantrekkelijk vindt. Dat vind ik een compliment. Toch kan ik er niet zoveel mee. Ik heb er meer aan als je mij als docent goed vindt, want dat betekent dat ik mijn werk goed doe. En voor zover ik weet heb je alleen met mij te maken in een zakelijke relatie. Als je mij de kans niet geeft de klas en jou voor het vak Nederlands een voldoende te laten halen, dan kan je mij ook nooit op mijn werk beoordelen. Vraag aan jou: zullen we beginnen?’

Tjalo knikte lachend, genietend van zoveel aandacht.

‘Mooi.’

‘Maar mevrouw?’ De jongen naast Tjalo beproefde zijn geluk.

Tjalo draaide zich overdreven naar hem toe. ‘Sst. Laat ‘r nou even beginnen.’

De klas luisterde. Bleef me aankijken tijdens haar verhaal. Wilde zelfs bijna aan het werk gaan, zodra ik had afgerond.

‘Maar mevrouw?’ Tjalo weer. De klas keek ademloos naar de grote vent achterin. ‘Nu weet ik nog steeds niet hoe oud u bent.’

‘Is dat van belang, gezien de relatie tussen jou en mij die ik net beschreven heb?’

Tjalo lachte weer, boog zich voorover. ‘Hebben wij een relatie?’

Ik glimlachte onrustig en keek naar het velletje papier op haar bureau. In al mijn onschuld had ze erop geschreven wat ze vandaag met deze klas af zou moeten kunnen krijgen. Het bloed steeg naar mijn gezicht.

‘Hoe oud ben jij eigenlijk, Tjalo?’

’18.’

‘Dan ben je volgens mij iets ouder dan de rest van de klas, nietwaar?’

‘Geen idee, dat moet je aan de rest vragen.’

‘Ik weet het al. Ze zijn jonger dan jij. Ik daag je uit om tijdens mijn lessen en daarbuiten je leeftijd en macht een beetje te laten gelden en de rest van de klas de kans te geven hier volop te leren. Daar zou je een leuker persoon van worden.’

Ik keek weer op mijn blaadje en wachtte tot het weerwoord kwam. Toen ik opkeek, zag ik Tjalo’s lachende gezicht. ‘Oke, mevrouw.’