Erik heeft ontbijt gehaald. Dat is nog eens lief. 

Er is ook een banaan. Die moet je dus eigenlijk aan de onderkant openmaken, zegt Erik. 

Zo. Dat werkt. 

Dan ga ik thee drinken met mama. Op de terras in de zon. 

Ik heb veel te vertellen. Mama is ervan onder de indruk en wil met me vieren dat ik verliefd ben op het leven. Er wordt wijn aangerukt. 

Dan neemt ze de bus naar huis. We zijn het terras niet afgeweest. 

Dit toepasselijke bord staat op het station.

Op de zijkant staat dit. Nog toepasselijker. Grappig hoe je brein dingen verbindt en dan dus eigenlijk het gevoel heeft dat dit geen toeval kan zijn. 

Dayenne en ik maken ons klaar voor een strandfeest. Het is wat aan de frisse kant, maar het moet wel leuk worden. 

We wachten op de bus. 

Duinen en Wit Sand. 

Ik doe de zonnebril af. (WAAROM?? Nu ben ik m dus kwijt, aldus de alwetende verteller in dit verhaal)

Duinen.

Zee. 

Mensen in zee. Dat wil ik eigenlijk ook.

Hier is ons feest. 

Met uitzicht op zee. 

En zon. 

Zon weg.

Zon terug. 

Eveline is er ook. Ik blijf lekker op afstand. 🙂

Het feest gaat los en Dayenne en ik bespreken de mensen. 

En we hebben een hoop te bespreken. Aan mensen. 

🙂

Joshiya doet vrolijk mee. Wie? Weetikveel hij zat ineens naast ons. En hij kon goed roddelen. 

Mensen gaan hartstikke los. 

Dayenne en ik. 

Dayenne en ik. All the single ladies werd gedraaid. We zongen m niet mee. 

Zo goed als Joshiya kan roddelen, zo goed kan Mo de jaren negentig rapnummers meerappen. Ook een kunst. 

Barend, Mo, Joshiya, Dayenne en ik. Tijd om te gaan. 

Mo brengt ons thuis. Maar daar zie je hier niks van. 

In deze villa woont Mo. Best aardig voor een… schoonmaker. 

Burger King is open. 

Dus we gaan kanen. 

Want we hebben honger van het feesten. 

Iets met een liefdeslijn. Tuurlijk.