Mijn dag begint met een kopje thee bij de verzekeringsmeneer. Ook wel een keer leuk.

Daar is mijn verzekeringsmeneer. Op een plaatje dan he. Dit is zijn demonstratiemap. Maar hoe kazig ook allemaal: hij bespaart wel even 65 euro per maand voor me. Nu jullie weer. 

Thuisgekomen ben ik helemaal gegrepen. Ik ruim de administratie op. 

Dit is alles wat over is. Echt onveel. (En waarom niet eerder, he, vraag je je dan af…)

Dit is volgens Google Streetview de straat waar ik ga wonen in Valencia. Overigens weet ik niet zeker of dit het huis is waar ik ga wonen of waar ik tegenaan ga kijken en ik weet ook niet zeker wat ik liever wil.

Dingen worden me een beetje veel. Ik ga wandelen.

Vader neemt foto van moeder en kinderen op brugleuning. 

Erik snapt het. Hij geeft me daarna nog een paar onzinnige tips, die ik opvolg en waar ik dan daarna weer een beetje sip om ben. Maar goed. Dit helpt daar dan ook weer tegen. 

Hij heeft een nieuwe bank in een kleur die ik echt mooi begin te vinden. Mijn nagels staan er mooi bij. 

Deze nagels ook en mijn trui ook!

Honger. Döner.

Deze mevrouw heeft ze allemaal op een rijtje.

Na deze heb ik geen honger meer voor de rest van het jaar. Maar ellende heb ik nog genoeg. Ik ga maar weer naar huis. Hee waar is mijn blijheid? Waar is de verliefdheid op het leven?

Zo. Die is leeg. Hier zijn ze ook niet trouwens. 

Dit gaat allemaal… niet mee! (‘Samenwonen’-voice) Dit blijft bij mama. We schieten op.