Zo voel ik me vandaag. Ik heb het shirt nog niet aan hoeven doen het afgelopen half jaar, maar vandaag is echt m’n limiet bereikt. Ik zou een moord doen om niet te hoeven werken vandaag en al die non-vragen aan te horen en er antwoord op te moeten geven, maar in plaats daarvan in Essen of in Londen, Parijs, Amsterdam, Rotterdam, New York desnoods Appelscha m’n geld uit te geven. 

Ik ga toch maar braaf naar m’n werk en loop ik met de 6V-map (niet te zien, sorry) naar de administratie. 

Ja hoor. Laatste handtekening. Het zit erop. Nu de normen afwachten. Spannend. Hopelijk een norm waarmee ze een 6,9 gemiddeld halen. 

Na de eerste klas, 4H, waar ik achter vijf literatuurdossiers aanmoest als mentor (zucht, nee, je kunt niet over met een onvoldoende handelingsdeel, ja ik zou maar eens gaan proberen dat ding af te maken, inderdaad het is een belachelijke regel, maar je verandert van een spelletje monopoly ook de regels niet tijdens de vijfde beurt, ja, ga het maar thuis halen, nee ik weet niet wat je er nog allemaal aan moet doen… enzovoort…) ga ik koffie drinken in de docentenkamer. Met al mijn vrienden zoals je ziet. 

Dan ga ik de herkansingen van 3mavo in het systeem zetten. Redelijk geestdodend werk. Gelukkig zijn Bea en Meral in goede doen. Sarcasme wordt cynisme en daarna zwartgallige humor. Zo hou ik het wel even vol. 

Broodje kip. Over van gisteren. 

De schoolkrant toont een interview met Ceren. Zo lief. 

En docenten geven hun levenslessen door. De een is wat fataler dan de ander.

Ik maak een poster voor 4havo over het schrijven van een betoog. Duidelijk toch?

4mavo (uitéindelijk allemaal gebeld…) komt om vier uur uitzinnig zijn cijferlijst halen. 

Trots. 

Annemieke, Violetta en Constance hebben het even gefixt jongens. Ik mag met ze op de foto. 

Daarna ga ik dineren bij mevrouw Gelderblom-Lootens. 

Dit hou ik wel even vol. Ik heb een korte broek geleend van Carolien hoor, dat je niet denkt dat ik mijn blootje zit. 

Oh, Wilbert, niet op je stoel gaan zitten! 

Kijk eens aan. Er wordt weer goed voor me gezorgd. 

Michel komt ook even langs. We drinken koffie. 

‘Carolien, ik heb een splinter.’

Ik rij weer naar huis en de lucht is alweer mooi. Ik heb zoveel geluk. 

Ik ga ook nog even naar Marcus. Die woont op zo’n mooie plek in Leiden. 

Ik moet namelijk even mn poule inleveren.

Ik mag gelijk in de groepsapp. Tijd om het geluid stil te zetten. 

En mn filmrol te ontkoppelen van mijn whatsapp. Want wat er hierin voorbij gaat komen in de komende weken, daar denken we nog maar even niet over na. Ik houd jullie op de hoogte.