Vanochtend word ik gewekt door een trouwe lezeres. Linde had een fout ontdekt. Dat kan natuurlijk niet. Ik pas ’m gelijk aan. 

Ik moet daar even van bijkomen. Iets met fouten maken. Yoga blijkt toch een oplossing. 

Het is nog vroeg en ik ga al op weg. In mijn vakantie. 

Ik loop langs de gracht waar alle optredens zaterdag waren. Er liggen nog wat overblijfselen van de dolle panty’s.

Ik drink koffie bij Anne en Max. Ik schrijf m’n boek. Dit is echt een feestje. Stel dat ik dit elke dag mocht doen… Max komt pas laat trouwens. Dus dat is een beetje jammer. Maar wel goed voor mijn aantal woorden. 

Ondertussen bespreek ik even een examen met Tom. Kan gewoon. Over de app. Alles voor de 6,9.

Ik loop weer terug, want er staat nog meer op het programma.  Het is nog steeds superrustig in de stad. Maandagochtend in Leiden.

Feles in horto est. 
Columna in horto stat. 
Felix in colomna sedet 
et cognitat: “Carpe diem”. 

(Dit is Latijn. Ik heb dat heel kort gehad op school, maar dit beeld heb ik altijd onthouden. Ja en avus est mort, maar dat is een beetje minder gezellig.)

Vertaling: Felix is in de tuin. Er staat een zuiltje in de tuin. Felix zit op het zuiltje en denkt: pluk de dag.

Ik ga met de auto jongens. 

En… het raampje mag open. Wat een weertje. 

We oefenen voor het cabaret. Het decor is bijzonder spannend.

En de spelers dolenthousiast. 

Het script is dan ook om te juichen. 

En ik doe weer zelf mijn stunts dit jaar. 

❤ Ik ook!

Tja, onvermijdelijk met die twee beunhazen. Aardappeltelers. Eh piepersnijders. Zeikstengels.

Arno betaalt. 

Als ik thuiskom, zie ik dat Poes intussen aan de rommel gewend is. En niet in hortussen op columns zit te denken over de dag.

Even opruimen. 

Ziet er gelijk beter uit. 

Anne komt langs. Ze neemt tompoezen mee. Zo lekker. Weer één.

Mijn moeder is kort van stof vandaag. Zelfs een punt is teveel moeite. 

We brengen Willem thuis. Hij komt net uit Portugal gevlogen. 

Ik rij terug over het dodenweggetje. Ik dacht ik maak weer even een foto voor de grap. Deze rechterauto zag ik toen nog niet. Bijna was het inderdaad mijn dodenweggetje geworden.