Wat deed ik op 5 april? #plog

Dit is de plek waar ik anderhalf jaar geleden besloot mijn haar te blonderen.

Dit was de laatste foto met normaal haar. Genomen op hetzelfde balkon. Het balkon van Laura’s huis.

Nu eet ik even snel een boterham. Want mijn geweldige daad gaat vandaag ongedaan worden gemaakt. Op precies dezelfde plaats. En ik ben net zo nerveus als toen.

Dit is het nu. Anderhalf jaar een bron van aandacht en onderwerp van gesprek.

Ik hou ervan. Blond haar. Maar het is wel weer genoeg geweest.

Tja.

Ik voel me een kruising tussen de blikken man van de tovenaar van Oz en een gepofte aardappel.

Ah! De queen has turned into her old self again!

Ik ben er blij mee. Ik verbaas me over het feit dat een kapster mijn haar niet pluisvrij krijgt, maar dat kun je verder niet van mijn gezicht aflezen. Toch?

Dat krijg ik gelukkig zelf wel aardig voor elkaar.

Laura vindt het wel weer welletjes en neemt me mee naar het bruisende Kronenburg. (niet uit het liedje van Frank Boeijen)

Daar kopen we kaarten. En zwitsal.

Dan rijden we door naar Kleef. In Duitsland.

Daar zijn drogisterijen supergoedkoop. En als je niet mag shoppen… dan ben je zelfs blij met een doos tissues. Dit is overigens van ons samen. Dat scheelt.

Zo zien wij er dan uit.

Laura was op alles voorbereid en kwam met haar kar.

Nu moeten we naar Rotterdam rijden. Daar woont Laura’s broertje. Dit is nog niet Rotterdam, maar het doet daar wel aan denken… Dit is Nijmegen overigens.

Ik ben gek op bruggen. Maar ik rij. Dus Laura pictografiert ze voor me.

Nijmegen.

Ik ben vredig met mijn haar zo. En ik zing uit volle borst de Backstreet Boysnummers mee.

Wat ziet ons oog?

Ik zei toch drie keer in 24 uur?

Daar is ie dan.

Deze foto geeft onze vriendschap weer. Nee hoor. Maar wel een beetje.

Daarboven vindt een ballondebat plaats.

#autoselfie

Laura heeft de filterknop gevonden en selfiet er vrolijk op los.

In spiegels. Tot we in Rotterdam zijn.

Dan zet ze me af bij de metro. Ik sprint van de metro naar de trein. Daar ben ik intussen goed in geworden. De meneer van de trein houdt de deuren voor me open, ik ren naar de incheckpaal, houdt mijn kaart tegen de paal aan en… onvoldoende saldo. Anticlimax. De trein gaat weg. Een kwartier later zit ik met opgeladen saldo in de volgende trein.

En zie ik dit.

En kan ik mijn haar nog steeds niet geloven.

Dit is toch weird? Omkleden en naar Zoetermeer.

Daar vind ik mijn zusjes in een kroeg. Zo gaan die dingen.

En… mijn neef. Hij zit daarachter, hij is aan het betalen. Ook voor ons. dat is wel schattig. Mijn neef heeft lekker zitten drinken en hij is ook af en toe even een rondje gaan lopen. Andres (de barman, op links) is verbaasd en bezorgd tegelijk. “Is dat echt jullie neef?”