Goedemorgen, ik begin de dag met de pretérito pluscuamperfecto subjuntivo, want ja, je moet het jezelf een beetje ingewikkeld maken af en toe. Zoals u ziet hergebruik ik mijn geprinte teksten voor mijn aantekeningen. Het is bijna niet bij te houden wat mijn juf allemaal vertelt. Direct na de les vlieg ik naar buiten, om te kijken of de beveiligers van het naastliggende gebouw er staan. Die staan er weer. Ze hebben gisteren, toen ik met de noorderzon vertrokken was, een pakketje voor me aangenomen en u weet wat daarin zit. Mijn nieuwe kleding. Shirt krijgt een 10. Broek is te kort, maar ja, dat is met bijna alle broeken in mijn leven het geval geweest. Hij loopt wel lekker wijd uit. Dat is een plus. Maar geen tien. Helaas. Hier ziet u mijn dagelijks arsenaal. Voordat er weer mensen over koortsthermometers gaan beginnen. Links is een balpen, midden een haaknaald nr 9 en rechts een USB-stick. Ik schrijf en haak, begrijpt u. Exact als Oscar op de stoep staat (en mensen die hem kennen, weten dat dat echt exact is) begint het te regenen. Wat een geluk. We beginnen de les intussen traditioneel met drie minuten schrijven. Ja, voor de mensen die paniekerig worden van de negen procent, ik weet het, ik leef weer op de rand. Als zij schrijven, kan ik mooi haken. Ze weten intussen dat het zo werkt. Dat is ook het eerste gesprek in de les dat we hebben. ‘Hoe is het?’ ‘Goed, hoe gaat het met je trui?’ Terwijl ik haak, en zij schrijven, stort er een poes in coma op mijn plastic tas. Echt de meeste flexe spot die hij kon vinden blijkbaar. Het is heel gezellig allemaal. Voordat ze een tekst gaan lezen, laat ik ze eerst nog even signaalwoorden sorteren. Ze hebben de meeste bijzondere indelingen. Als Oscar me weer op komt halen, heeft hij zijn dochter bij zich. Dat zorgt voor een paar hilarische momenten, waarbij coronacijfers, drive in housefeesten, en deze kerstboom het onderwerp van gesprek zijn. Ja ja, we zijn er vroeg bij. Tot morgen.
Janneke Lootens 
Geef een reactie