Er is tijdens de fietstour altijd een moment dat je moet zeggen: ‘En dan gaan we nu naar La Boca.’ De groep splitst zich bij het horen van die woorden in tweeën: het deel dat denkt ‘en nu wordt het leuk’ en het deel dat zich bij de balie van het hotel heeft laten overinformeren en dat denkt ‘moet dit?’

Zodra je onder de snelweg door rijdt, en dat is af en toe al avontuur genoeg, weet je dat dit het Buenos Aires is waar je wilt zijn, maar liever niet wilt verdwalen. De wijk La Boca ruikt naar keihard werken en naar teleurstelling. Naar niet weten wat morgen brengt en naar hopen dat er gescoord wordt zondag. Naar motorolie en naar vlees op een roostertje op straat. Gelukkig kan iedereen naar hartenlust ruiken op de fiets en heeft nieman daar bij het navigeren last van. En daarbij staan alle huizen om ons heen er gekleurd op. Dat is dus genieten.

Er is tijdens de fietstour ook altijd een moment waarop er enkele mensen uit je groep minder geconcentreerd naar je luisteren. Je merkt als gids wat trillende handen op en er is iemand die slinks vraagt of er een plaspauze in de tour zit. Het is het overduidelijke koffiemoment. En heel vaak vallen die twee momenten samen. La Boca en de pitstop.

En precies die twee momenten moet je beleven in El Rinconcito. ‘Op het hoekje,’ betekent het. ‘Hier om de hoek zit ik, daar zie ik jullie straks voor een kop koffie,’ vertel ik mijn groepje voordat mensen even door de historische kleurenwijk gaan lopen. Een enkel paar ogen begint te glinsteren, het zijn precies die ogen, die net nog afdwaalden, vanwege het cafeïne-tekort. En ze kijken hoopvol naar het lichtblauwe huis.

Daarbinnen tref ik Maxima aan. En Luz. Ze kijken me verschrikt aan. ‘Is Sander er niet vandaag?’ ‘Nee, da’s een tegenvaller, je zult het met mij moeten doen.’ Luz lacht. ‘Nee maar even serieus?’

Ik knik. Ja Sander komt met veertien man, ik heb er tien en Job heeft een groep van twaalf. ‘Ah,’ knikt Luz nu. Ze kijkt vertwijfeld haar zaak rond. Lorenzo staat achter in de keuken, maar hij heeft het wel gehoord. Hij slaat zijn theedoek over zijn schouder en moet lachen. Het staat binnen vol tafeltjes, dus er is plaats genoeg, maar er zit aan elk tafeltje een verdwaalde chauffeur van een toeristenbus. Luz trekt met haar mond, maar binnen een halve minuut heeft ze de buschauffeurs met elkaar aan één tafel gezet. Wat ik wil drinken, vraagt ze. Maxi moet al lachen. ‘Juana wil een cafe con leche,’ zegt ze. ‘Ze is knettergek, met deze hitte.’ Dat klopt, allebei. De tafels voor alle groepen zetten ze netjes naast elkaar. Maxi legt een menukaart op mijn tafel. Er zit een papiertje opgeplakt. ‘Reservado Janneke’. Dubbel ‘n’ en één ‘k’. Dat maak ik niet vaak mee, sinds ik hier woon.

Een half uur later zit heel Rinconcito vol met Nederlanders. Alle drie de groepen zitten nu aan tafel. De cumbia op de tv is niet meer te horen, er worden koffies en flesjes cola rondgebracht. En empanada’s. Schalen vol empanada’s. Luz neemt de bestelling op aan mijn tafel. ‘Una empanada de jamon y queso…,’ begint een man op het hoekje in voorzichtig Spaans. Luz knikt. ‘Hamkaas,’ zegt ze droog terwijl ze hem opschrijft. De groep begint te lachen. Dat is wel erg makkelijk bestellen. ‘Kiep, groente en gehaakt,’ dreunt Luz op als er wordt gevraagd welke smaken er nog meer zijn.

Het is daarbinnen La Boca, ten voeten uit. Pepsi wordt er geschonken, met het blauw van Boca Juniors. Er hangen honderden blaadjes van slechts twee hangplanten overal langs de ramen. De naam ‘Rinconcito’ staat op de glazen ruiten in de deur geschilderd, het bladdert er een beetje af. Deze mensen draaien de zaak al jaren en jaren. Ze weten niet wat morgen brengt en zijn daar ook niet mee bezig. Ook dit plekje ruikt naar keihard werken en naar soms een teleurstelling.

Maar intussen hebben ze te maken met een grote teleurstelling sinds afgelopen maart, toen de lockdown in Buenos Aires inging. En een Argentijn is echt wat gewend. Er zijn tegenslagen genoeg geweest en er wordt veerkrachtig op gereageerd. Crisis op crisis. Er wordt altijd hard gewerkt, en het geld is aan het eind van de maand altijd minder waard dan het was toen je je empanada’s in de oven schoof en je het geld ervoor in ontvangst nam. Maar niet mogen werken, dat is niet te overzien. Niet mogen doen wat je kan om het geld binnen te slepen dat je nodig hebt om tot morgen te komen. En dan weer zien wat er gebeurt. Er is niemand op straat. En er mag niemand naar binnen voor koffie. En we weten nog niet wanneer dit weer wel mag.

Wil je ook, als dit weer mag, met mijn fietstocht mee en de empanada’s in het Nederlands bestellen bij Luz? Wil je weten hoe het bij Rinconcito van binnen ruikt? En wil je weten welke Bekende Nederlander er met Lorenzo op de foto staat? Dan moet je ze echt helpen. Want anders weten ze niet hoe ze het tot die tijd moeten volhouden. Je kunt empanada’s bestellen op deze link: www.doneeractie.nl

Je helpt daarmee ook nog eens een heel grote groep aan Argentijnen die elke dag met honger opstaan. Want alle empanada’s die Lorenzo, Luz en Maxi bakken, gaan naar twee voedselbanken in de buurt.

Namens deze drie fijne mensen: heel erg bedankt.