Weet je wat het was, 

na zo’n avond past natuurlijk alleen een vorstelijk ontbijt. 

En een flinke wandeling in het bos. Het is een stad he, maar het is wel met bos. 

En dan is het tijd voor afscheid en je ziet waarschijnlijk goed dat het huilen mij nader staat dan het lachen. 

Maar ik zit wel rustig alleen in de trein. 

Daarna wacht ik zo’n vier uur bij een tentje met wifi en schnitzels. 

Ik zie een paar keer een bus voorbij komen. Die bus moet ik ook hebben. 

Om 22:00. Uiteindelijk komt ie pas om 23:30. Maar ik mag wel mee.