Weet je wat het was, ik deed vandaag echt weinig meer dan werken. 

Dat begon zoals altijd weer zo vroeg, dat ik de son kon sien opkaumen. Ik neem het accent snel over, dat gebeurt altijd. 

Zoals je kan zien was het hard werken, maar dit was natuurlijk voordat de klas binnenkwam. 

Toen ik eenmaal thuisgekomen was, heb ik geen foto’s meer kunnen maken. Ik kreeg namelijk tussen zes en tien aangekondigd bezoek van een meneer die mijn telefoon naar de reparateur ging brengen. En dat was een feest voor mij, want dan heb ik weer een scherm in een geheel. Het verbaasde me de afgelopen weken dat mensen die mijn telefoon te zien kregen, direct vroegen ‘Is je scherm kapot?’ (’Nee dat hoort zo.’) En dan direct een meewarig gezicht trokken en een verhaal konden vertellen over hun scherm dat ook een keer gebroken was. Het bracht heel wat tongen in beroering, zeg maar. In elk geval kwam de meneer pas tegen tienen, wat geheel volgens de afspraak was, maar ik had dus de hele avond mijn telefoon uit om hem elk moment in te kunnen leveren. Als je telefoon uit is, maak je eigenlijk ook niks meer mee. Ik kreeg wel een leentelefoon, dus ik kan weer even vooruit. 

Ik keek ook nog dit met mama, maar daar durf ik eigenlijk niet voor uit te komen.